Een paar maanden geleden onttopte ik de ficus in de Bunker, de plant werd te hoog. De moeder ficus heeft een zijtak gevormd en groeit als kool, er dreigt weer een onttopping. Het stuk ficus dat van de moederplant was gescheiden stopte ik in groeizame grond en werd in het licht gezet om wortels aan te maken. Het leek wel of de stek huilde omdat hij van zijn moeder gescheiden was. De vier bladeren aan de ongeveer 40 centimeter hoge amputee stierven niet af maar hingen bijkans stijl naar beneden. Zo bleef mijn schuldgevoel over het toppen in stand. Drie weken geleden besprak ik met mijn vriendin de toekomst van de bde-ficus. Nog geen twee meter van de stek verwijderd. Als de plant zich niet zou ontwikkelen tot een ficus die wij mensen mooi vinden dreigde de container. Zo sprak ik met mezelf af. Geen chaos in de bunker.
Na een paar dagen begon het bovenste blad rechtop te staan, daarna volgden de andere bladeren. In een soort condoom ontwikkelt zich een nieuw blad. De plant staat nu in verse aarde en ziet er zo mooi uit dat een kampioen kweker er jaloers op zou zijn. Wat is er aan de hand?
Vorige week keek ik naar een programma over het kweken van kamerplanten. De presentator ging ook op bezoek bij een dependance van de Universiteit Wageningen waar ze het gedrag en emoties van planten bestuderen. Er was daar een plant te zien die, als je lief en zachtjes over zijn bladeren aaide, energie, elektrische stroompjes produceerde waarop een lampje brandde. De wetenschapper sprak er vol liefde over. Planten die stroom produceren als je er lief tegen bent. Geen windmolens meer nodig.
Ineens schaamde ik me dat ik het slecht nieuws gesprek in de omgeving van de amputee ficus had gevoerd. Zo venijnig was geweest naar de jonge, trieste ficus. De stek had desondanks mijn nare emotie begrepen en zette de treurnis van het afgescheiden zijn om in positieve energie. Om mij weer gelukkig te maken en zichzelf te redden.
Al jaren verlang ik naar aardappels met sla en een uitje en een ei, maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om zo’n prachtige krop- vol leven en energie, gescheiden van zijn familie en de aarde met micro organismen vertrapt door de kwekers, aan stukken te scheuren en op te eten. Hoe walgelijk. Ik schreef er al eerder over. Veganisten lijken daar geen moeite mee te hebben en slachten de kroppen in het veganistische slachthuis. Onderwijl roepend: kijk eens hoe zorgzaam wij met het leven omgaan. Mooi niet.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord. Breken met de familie. Het haten van planten en groenten. Aantijgen of beschuldigen. Het stopzetten van gedachten. Sprookjes verwerpen. Houden van Donald Trump. Sommigen voederen geen vogels meer. Of gaan de redactie stalken en bedreigen. Of geloven niet meer in Sinterklaas. Of wantrouwen de banken.
Joppe zegt
“Mooi niet”. Hahaha. :-)
Ik lig dubbel.
Mooi stukje. Genoten.