Ik had me voorgenomen om er een leuke dag van te maken, samen met mijn twee vrienden die mij bezochten. Ik had vooraf gerepeteerd waar we heen zouden gaan en zelfs wat ik zou zeggen er naartoe. De nadruk lag op leuk en tevredenheid, bij mij.
Het liep anders. De gesprekken in de Bunker hadden een zwaar karakter, er was sprake van leed en lijden. Onderweg naar een restaurantje- ik had zo graag voor mij belangrijke wijken in Bunkerstad willen laten zien, waar ik geboren ben en mijn vaders geboortehuis, was het niet anders. En ook in het restaurant waar ik al een eeuwigheid kom en de gastvrouw mag kussen en de kokeigenaar mij komt begroeten en het eten heerlijk is, ging het lijdensgesprek door. Ik werd er stil van.
Zoals je veel dingen in het leven niet kunt sturen, is ook de aard van gesprekken vooraf niet te bepalen. Blijkbaar nodig ik uit te lijden. Er in ieder geval over te vertellen. Is lijden onbegrensd? Is geluk onbegrensd? Wat is puur geluk? Zijn sommige mensen voor leed geboren? Lijd ik onder andermans lijden?
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord. Breken met de familie. Het haten van planten en groenten. Aantijgen of beschuldigen. Het stopzetten van gedachten. Sprookjes verwerpen. Houden van Donald Trump. Sommigen voederen geen vogels meer.