Gisteren hoorde ik in De wereld draait door de tafeldame zeggen dat zij niet op de hoogte was van de omstandigheden waarin haar mede-wijkbewoners op Rotterdam-Zuid leven. Er is armoe en het Rijk geeft de gemeente Rotterdam geld om Zuid op te knappen. En voor goed onderwijs. De tafeldame vertelde Matthijs dat in haar wijk kinderen zonder eten naar school gaan en/of niet mee mogen op schoolreisjes omdat hun ouders geen geld kunnen missen om zo’n reisje voor hun kind te betalen. Kinderen zouden zorgeloos moeten zijn, denk ik dan.
Vorige week luisterde ik in de auto naar een programma waarin verteld werd dat sommige gemeenten de eigen bijdrage van een ziektekostenverzekering betalen als mensen daar niet zelf toe in staat zijn en ze daardoor niet naar een ziekenhuis of arts kunnen.
Gisteren was de stemming in Nederland euforisch. Unilever vestigde zijn hoofdzetel in Rotterdam, Nederland. Het is een papieren exercitie omdat het hoofdkantoor van Unilever al gevestigd is in Rotterdam, dat in Londen krijgt een andere naam, heet geen hoofdkantoor meer maar kantoor of zo.
Vroeger toen ik een klein kind was en afhankelijk was van de goede zorgen van mijn ouders en familie, smeerde mijn moeder Blue Band margarine op het brood. Van Unilever. Hoewel arm als kerkratten gingen wij nooit met een lege maag naar school. Een echt wonder. In het laatste jaar van de Tweede Wereldoorlog ging mijn moeder tijdens de hongerwinter tot in verre provincies eten bedelen bij de boeren. Ze liep dagenlang in totaal honderden kilometers met een karretje om thuis in Rotterdam haar ouders en gezin te voeden. Ze werd niet geïnspireerd door politieke partijen maar om de drang het goede te doen. Te zorgen.
Volgende week zijn er gemeenteraadsverkiezingen en in het begin van de week komt er een debat op tv tussen (landelijke) politici die ongetwijfeld zullen vertellen hoe goed we het in Nederland hebben. Zullen ze ook die ruim één miljoen mensen noemen die in ons land onder de armoegrens leven? Nu al hoor ik dat in de praatshows politici worden uitgenodigd om hun zegje te doen. Maar ze geven de woordelozen geen stem. Nooit!
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord. Breken met de familie. Het haten van planten en groenten. Aantijgen of beschuldigen. Het stopzetten van gedachten. Sprookjes verwerpen. Houden van Donald Trump. Sommigen voederen geen vogels meer.
Michel Ball zegt
mooi stuk Joop
Daisy zegt
Armoedegrens? Het probleem is meestal niet dat mensen niet genoeg geld krijgen. Het probleem zit hem in dat mensen niet met geld kunnen omgaan of de regels in onze maatschappij te ingewikkeld voor mensen zijn om huursubsidie, zorgtoeslag enz.te krijgen.
Een bijstandsuitkering met huurtoeslag, zorgtoeslag en het potje voor onverwachte uitgaven is geen vetpot maar voldoende om te leven.
Veel mensen die in de problemen komen hebben torenhoge schulden door kopen op afbetaling, aanschaffen van dure telefoonabonnementen, roken en andere verslavingen.
De oplossing ligt dan niet om die mensen meer geld te geven, maar hen te begeleiden hoe met geld om te gaan.
Dan blijft er nog een klein groepje over die het echt krap zitten door een scheiding, onverwachte werkeloosheid of ziekte.
En dan gaan mensen dadelijk roepen: “Jij kan makkelijk praten.” Ik werk gewoon als zzper en verdien veel minder dan een uitkering. Ik kan prima rondkomen en geef zelfs geld weg aan anderen die het niet breed hebben.
Het ergste van niet veel geld hebben is de voor veel mensen niet dat ze een beperkt budget hebben om uit te geven, maar dat ze buitengesloten worden.