‘Persoonlijk vind ik het gebrek aan medeleven en steun aan slachtoffers van andere sanghaleden een van de donkerste elementen in dit alles.’
Dat zegt Pearse Gaffney, oud-bestuurslid van de Nederlandse tak van Rigdzin Community, waarvan de belangrijkste leraar Namkha rinpoche beschuldigd wordt van seksueel wangedrag en geestelijke wreedheden. Pears stapte in 2015 na een periode van zes jaar als bestuurder op nadat hij tot de ontdekking kwam dat Namkha geen waarachtige boeddhistische leraar was. ‘He did not ‘walk his talk’. Pears was op de hoogte van geruchten dat Namkha met studentes sliep, en was een van de bestuursleden die ontslag nam vanwege Namkha’s gedrag.
‘Persoonlijk vind ik het gebrek aan medeleven en steun aan slachtoffers van andere sanghaleden een van de donkerste elementen in dit alles,’ schrijft Pearse in een reactie op een artikel in deze krant over de beschuldigingen van twee vrouwen die slachtoffer werden van Namkha. Pears zegt te vaak te hebben meegemaakt dat slachtoffers van deze boeddhistische leraren ontmoedigd werden om hun verhaal te doen en geen verontschuldigingen kregen aangeboden. “I’m sorry this happened to you, it was wrong”. Door het zwijgen van mede-sanghaleden en het blind blijven adoreren van de leraar –desondanks- houden ze het misbruik in stand.
Ik ben het helemaal met Pearse eens. Het zwijgen door de boeddhistische gemeenschap na het bekend worden van deze wandaden is oorverdovend. Ik heb vorig week het bestuur van Rigdzin Nederland om een reactie gevraagd, maar er werd niet gereageerd. Wat wist en weet het bestuur van het seksueel wangedrag van Namkha en hoe gaat ze daar mee om? Wat voor consequenties verbindt het bestuur aan deze ernstige beschuldigingen van twee vrouwen die misbruikt en vernederd zijn door de leraar die did not walk his talk. Wanneer spreken boeddhisten zich openlijk uit over deze wandaden en worden de slachtoffers in het openbaar en daadwerkelijk gesteund. Is #metoo niet van toepassing binnen het boeddhisme?
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord. Breken met de familie. Het haten van planten en groenten. Aantijgen of beschuldigen. Het stopzetten van gedachten. Sprookjes verwerpen. Houden van Donald Trump. Sommigen voederen geen vogels meer.
Ujukarin zegt
Heb met je te doen, en natuurlijk ook met de slachtoffers, Joop!
Blijft een vre-se-lijk lastig en glibberig terrein. Blind adoreren van een leraar/res is nooit goed, er moet altijd een Ehipassiko (kom en zie voor jezelf) dimensie in zitten. En waar studenten de verkeerde insteek hebben is het makkelijker voor lerarenressen om ook hun Ego inplaats van hun stukje verlichte geest mee te nemen. Wat daarbij ook zeker een rol speelt is zoiets als ‘drempelwaarde’: net zoals je in een relatie de ander een aantal nukken en soms zelfs onethisch gedrag vergeeft omdat het niet opweegt tegen de WEL goede dingen die je uit de relatie ontvangt, zo zal een sangha/student de lerarenres ook een aantal dingen/nukken vergeven. (Tot een zekere drempel/grens, komt ie daar voorbij dan barst het tolereren alsnog.)
Al is het soms zelfs meer dan een nuk en onethisch gedrag. Naarmate je de lerarenres (onterecht) hoger op een voetstuk zet en blind adoreert wordt de vergevingsneiging groter, geregeld ook TE groot want als er een spirituele stroom is die nadruk op Ethiek legt dan is het wel de Dharma…
With folded palms,
G.J. Smeets zegt
“Naarmate je de lerarenres (onterecht) hoger op een voetstuk zet en blind adoreert wordt de vergevingsneiging groter…”
Mijns inziens verwar je hier vergevingsneiging met frustratietolerantie. Je weet zelf wel: hoe meer frustratie, hoe minder bereidheid tot vergeving.
Laten we wel wezen, de makke van de meeste boeddhistische clubs is dat ze rond een docent(e) zijn georganiseerd. Terwijl in hun dagelijkse leven die clubleden niets met elkaar hebben: ze zijn in het dagelijkse leven geen sangha. Het is mijns inziens de reden van de zwijgcultuur in dat soort clubs waar de docent zijn lid verwart met de dhamma. Voor alle duidelijkheid: ik heb niks tegen tantra-sex. Ik heb wat tegen sex in paternalistisch georganiseerde relaties.
ujukarin zegt
Hmmm….. het zou wel eens iets van allebei kunnen hebben. Kijkend naar mensen die Pierre Krul, wie kent hem nog, na zijn val-van-het-voetstuk nog steeds adoreren met kreten als ‘Maar door ONS moest ie sowieso kleinere Vinaya regels zoals geld aanraken breken, dus dan is het minder erg dat ie ook fundamentele Vinaya regels brak’: tja, dat vind ik totaal hersenloze vergevingsneiging die voorbij gaat aan het fundamentele practice-what-you-preach karakter. Maar er zitten beslist ook frustraties achter.
Docenten/s (of in onze termen ‘verticale spirituele vriendschappen’, zie ander BD praatje) zijn helaas nodig zolang we niet op ons eentje dichtbij genoeg de Verlichting kunnen bereiken, zelfs Gautama had ze in fasen nodig. Maar een collectief van elkaar bijsturende docenten/s is al een stuk beter dan eenlingen-met-steeds-opwaarts-bewegend-voetstuk…
With folded palms,