Sommigen zeggen dat een bodhisattva anderen bijstaat om uiteindelijk de verlichting te bereiken, anderen zeggen dat dat niet hoeft omdat elk mens een boeddhanatuur heeft, die alleen nog geactualiseerd hoeft te worden. Hoe het ook zij, er zijn velen die de bodhisattva zien als een wezen met heel veel armen die elk ander wezen dat dreigt te vallen opvangt en probeert te redden. Zoals een moeder haar kind.
Dat is mooi.
Ik ken mensen die zich gedragen als een bodhisattva, er zijn als anderen hulp nodig hebben. Ze zijn het Leger des Heils van de maatschappij, de Wegenwacht voor de wrakken. Vandaag dacht ik: is er een zelfhulpgroep voor deze bodhisattva’s? Hulpverleners die deze vrijwillige duizendarmigen moed inspreken als ze het niet meer zien zitten. Moe zijn van het redden? Of zijn deze menselijke bodhisattva’s van steen of is er ruimte voor duizend kilo ellende, elke dag weer? Zitten ze thuis te janken van verdriet? Spelen ze het spel van de hulpverlener en streelt dat hun ego.
Het lijkt me niet leuk om een bodhisattva te zijn, altijd te geven, nooit te ontvangen. Ik zou er verward van raken.
Moedig voorwaarts!
Louis van Bebber zegt
http://www.oncoline.nl/index.php?pagina=/richtlijn/item/pagina.php&id=28947&richtlijn_id=632
Zelfhulpgroep voor bodhisattva’s. Vaak ook slachtoffer van de malaise in de zorg.
Joppe zegt
Dank je voor deze bijdrage Louis, ivm de zorg voor mijn dementerende moeder vind ik dit een troostend en verhelderend stukje.
With folded palms, Joppe
KuanYin zegt
Bodhisattva’s grossieren in dana, die voortkomt uit prajna: de essentie van dana is geven en nemen ineen.
Geen dualiteit tussen gever en nemer. Jij en ik zijn een…..jouw verdriet is mijn verdriet….de bodhisattva handelt vanuit en op basis van haar ervaringen als ‘wounded healer’: hulp en zelfhulp ineen.