Vorige week schreef ik over twee grote, zwarte kauwen die elke dag in de stervende boom tegenover de Bunker in de privétuin zitten. Ze horen bij mekaar, soms is er een alleen maar dan komt de ander weer aangevlogen en zitten ze samen op een tak. Een uurtje of wat. De ene kauw slooft zich uit en breekt takjes uit de boom. De ander kijkt ernaar.
Vandaag zaten er drie kauwen in de boom. Twee naast mekaar op dezelfde tak en eentje een paar meter daar vandaan, op een andere hogere tak. Nummer drie keek voortdurend naar links, naar iets wat ik niet kan zien. Een van de twee die naast mekaar zaten begon de andere kauw met zijn snavel te strelen, snavel tegen snavel. Alsof hij tegen drie wilde zeggen: deze is van mij. Even later vlogen ze gedrieën weg, richting Bunkerstad. Meer is er niet over te zeggen.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord. Breken met de familie. Het haten van planten en groenten. Aantijgen of beschuldigen. Het stopzetten van gedachten.
Auke Leistra zegt
Meer is er niet over te zeggen, maar minder zou ook jammer zijn geweest!