In de Rotterdamse Schouwburg, 11 maart, is de grote zaal gevuld met honderden vrouwen. Enkele mannen, onder wie ik.
Onder de noemer ‘Moeders en Dochters’ bewegen tientallen vrouwen van ‘Women Connected’ door hun levenservaringen. Vrouwen met roots in diverse landen (Syrië, Suriname, Kaapverdië, Marokko, China, de Balkan, Nederland…wellicht vergeet ik nationaliteiten), met als gemeenschappelijkheid Rotterdam.
Hun rijke diversiteit kleurt de verhalen, de muziek en de choreografie. Je wordt meegevoerd in zacht vertelde ervaringen van verlies, rouw, de strijd voor zelfbewustzijn, en bovenal in verhalen over liefde. Recht uit het hart, zonder opsmuk, in alledaagse taal. Dichtbij en ‘aanraakbaar’. Als in een ‘stille disco’ komen teksten en muziek via de hoofdtelefoon (die je als toeschouwer bij binnenkomst aangereikt krijgt). Het complementaire toneelbeeld is wervelend, vol vormvondsten met lichtvoetige symboliek. Met de vrouwen van ‘Women Connected’ in kleurrijke, prachtige gewaden.
Door de verhalen heen verschijnt het beeld van de oermoeder. Zij die leven en liefde schept. De verhalen tonen een hoopvol maatschappelijk perspectief. Het perspectief van ontmoeting en verbinding via menselijke ervaringen. In dit geval van moeders en dochters.
‘Women Connected’ zegt over zichzelf: ‘Wij hebben wat te vertellen’. Mannen (en vrouwen) kom luisteren, kijken en dompel je onder in wat wij als mensheid kunnen zijn.
