Corine (47) is na haar scheiding in februari 2023 in een bizarre situatie terechtgekomen. Met haar twee kinderen (nu 18 en 13) vond ze noodgedwongen onderdak in een B&B en daarna tot twee keer toe bij vrienden, maar een urgentieverklaring voor een sociale huurwoning kreeg ze niet. Nu zitten ze in een veel te dure particuliere huurwoning. Al Corine’s spaargeld gaat op aan de huur, maar voor urgentie komt ze nog steeds niet in aanmerking. En de huisbaas heeft laten weten dat ze over een paar maanden weg moeten.
‘Ik wist wel dat de woningmarkt op slot zat, maar het valt me toch vies tegen. Hoe slecht het echt is ervaar je pas als je er zelf middenin zit’. Tweeëneenhalf jaar na haar scheiding hebben Corine en haar zoon en dochter er al een hele tocht langs tijdelijke woonplekken op zitten. Die begon in een bed and breakfast, ‘om even op adem te komen’. In deze periode klopte Corine aan bij het sociaal wijkteam, maar ‘zij konden niks doen’. Na drie maanden moesten ze de B&B verlaten en stonden ze opnieuw op straat.
Gelukkig konden ze terecht bij vrienden, een gezin met drie jonge kinderen. Terwijl Corine met haar zoon en dochter op de zolderverdieping bivakkeerde, vroeg ze een urgentieverklaring aan. ‘Ik dacht dat ik in aanmerking zou komen omdat we al een paar maanden officieel dakloos waren en alleen een briefadres hadden.’ Maar tot haar grote verbazing kreeg ze te horen dat je als dakloze geen urgentie mag aanvragen. ‘Echt bizar.’
Ze deed een nieuwe aanvraag, omdat ze wilde weten of ze wel in aanmerking zou komen voor urgentie met een tijdelijk huurcontract. Op de vraag voor wie en waarom ze urgentie aanvroeg, antwoordde ze: ‘Voor de geestelijke gezondheid van mijn kinderen onder de 18 jaar.’ En bij de reden vulde ze in dat ze gescheiden was.
Corine viel weer van de ene verbazing in de andere toen ze na het insturen van het formulier werd gebeld. ‘De ambtenaar vroeg of ik de scheiding zelf had veroorzaakt. En of we niet toch bij mijn ex konden blijven wonen’. Corine was razend. ‘Denk je dat ik voor de lol ben weggaan bij mijn ex? Ik had het vertrek al uitgesteld omdat ik wist van het woningprobleem en hoopte dat het misschien toch nog goed zou komen, maar toen oplossingen uitbleven realiseerde ik me dat we echt niet meer in hetzelfde huis moesten blijven zitten.’ Daarop vroeg de ambtenaar of ze dat kon bewijzen. Was er bijvoorbeeld een melding bij Veilig Thuis gedaan? ‘Nee, dat wilde ik nou net voorkomen.’
Tussen wal en schip
Een urgentie kreeg ze weer niet. Ze vroeg nog: ‘Hadden mijn kinderen en ik dan onder de brug moeten liggen? Waren we dan wel in aanmerking gekomen voor hulp? Het antwoord was “ja, dan wel”. Nu was ik te zelfredzaam.’ Maar in de praktijk valt Corine tussen wal en schip. Ze baalt ervan dat ze zich nooit heeft ingeschreven bij een woningbouwvereniging. ‘Zo stom. Ik dacht: dat is niet nodig, een scheiding overkomt mij niet.’ Ze probeerde het ook via particuliere verhuurders, maar de inkomenseisen waren absurd. ‘Je moet soms wel 3x de brutohuur verdienen. Hoe dan?’
Ondertussen moesten ze na vijf maanden inwonen bij het gezin op zoek naar ander onderdak. ‘Zij trokken het niet meer, en dat begreep ik. Onze levens verschilden erg van elkaar, en ook wij ervoeren weinig ruimte en vrijheid. Gelukkig waren er opnieuw mensen die ons wilden opvangen. Een ouder echtpaar dat ons al heel lang kent en ons opving alsof wij hun eigen kinderen zijn. Daar zijn wij nog steeds zo dankbaar voor.’
Spaargeld raakt op
Eind 2023 hoorde ze via-via over een verhuurder die per 2024 een woning te huur had en accepteerde dat ze de huur betaalde van haar spaargeld. ‘Zo fijn! Eindelijk een eigen plek, waar ieder van ons een eigen slaapkamer heeft.’ Daar komt echter binnenkort een einde aan, want ze heeft net te horen gekregen dat ze de woning in februari 2026 moeten verlaten. In de tussentijd gaat al haar spaargeld op aan de huur. ‘Ik heb onlangs Woonkostentoeslag aangevraagd want mijn spaargeld gaat eraan. Ik wil weg zijn voordat het zover is want als ik een eigen huurwoning krijg moet ik die ook kunnen inrichten. En wat als bijvoorbeeld de wasmachine stukgaat?’
Mensen vragen soms of haar zoon dan niet kan meebetalen aan de huur. Stellig: ‘Hij betaalt al veel mee aan het huishouden. De boodschappen bijvoorbeeld. Hij moet ook aan zijn toekomst denken en dus kunnen sparen.’ Haar kinderen lijden toch al onder de situatie. ‘Mijn kinderen hebben allebei een stap terug moeten doen op school. Mijn zoon is wat ouder en kan beter relativeren, maar mijn dochter heeft veel last van de situatie. Ze had het vooral moeilijk toen we dakloos waren, maar de onzekere situatie zorgt nog steeds voor spanningen. Ze beseft dat we nog een keer weg moeten.’
Ook haarzelf gaat het allemaal niet in de koude kleren zitten. ‘Tijdens mijn huwelijk had ik al fysieke problemen, en die zijn nu alleen maar erger geworden. Mentaal gaat het nu redelijk, maar soms bezorgt de uitzichtloosheid me slapeloze nachten. Dan ben ik overdag een wrak. Heel stil, of juist snel boos. Ik voel een grote verantwoordelijkheid tegenover mijn kinderen en baal ervan dat ik ze niet kan geven wat ik ze wil geven. Gelukkig blijven ze achter me staan. “Jij bent niet de schuldige” zeggen ze me. Dat is mooi. Het is heel lastig maar ook fijn dat ze het begrijpen als er weer eens wat afgewezen is.’
Corine is net bij een hypotheekadviseur geweest om te kijken of ze toch niet wat kan kopen. Maar wat ze al vermoedde: haar inkomen is te laag. ‘Ik kan met mijn inkomen nog net een garagebox kopen. En ik kom niet in aanmerking voor een starterslening, omdat ik in het verleden een koophuis heb gehad met mijn ex. Dat dacht ik al, maar ja, je probeert alles. Ik bekijk alle mogelijkheden die er zijn.’ Zo is ze nu ook aan het kijken naar huizen in de regio. Eerst wilde ze niet weg uit de gemeente waar haar kinderen op school zitten en zij werk heeft. ‘Maar je gaat je eisen veranderen om te zorgen dat je je eigen woning krijgt.’
Urgentie voor alle dakloze mensen
Corine blijft zoeken en aan de bel trekken. ‘In 2023 had ik dat niet gekund hoor, maar na anderhalf jaar een eigen woning te hebben ben ik een beetje bijgekomen van alles en ben ik sterker.’ Als het dan niet voor haarzelf is, dan toch hopelijk voor andere vrouwen met kinderen in dezelfde positie. ‘De woningmarkt ligt op zijn kant en dat is om te janken. Er moeten veel meer sociale huurwoningen worden gebouwd, niet alleen maar huizen in het dure segment zoals nu gebeurt. Daardoor zitten starters en mensen zoals ik in de problemen. Ik hoop dat dat duidelijker wordt door de ETHOS-telling. En het allerbelangrijkste: alle dakloze mensen moeten urgentie krijgen! Of je nu zogenaamd zelfredzaam bent of niet.’
Bron nieuwsbrief Kansfonds https://www.kansfonds.nl/artikelen/verhalen/alle-dakloze-mensen-moeten-urgentie-krijgen/?utm_medium=email
Geef een reactie