In het Brabantse Aarle-Rixtel ligt dagbesteding De Goeikamer naast een fraai gerenoveerde monumentale langgevel boerderij. De plek biedt jongeren en volwassenen met gedrag-, leer- en/of psychische problemen een professionele dagbesteding. ‘Met dit leven betekenen we tenminste iets voor een ander.’
De initiatiefnemer van de dagbesteding is Eva Otting, die voorheen hulpverlener en coach in de jeugdhulpverlening was. Haar man Justin Otting heeft een achtergrond in het management van grote organisaties.
Beiden storten zich met hart en ziel in de dagbesteding. ‘We hadden allebei de behoefte aan een ander leven. En te doen waar ons hart ligt.’
Ratrace
Voorheen hadden ze samen een leven in Amsterdam waarin niets onmogelijk leek. Ze werkten hard, verdienden veel geld en gingen veel uit. ‘Ik geef daar helemaal niets meer om’, zegt de voormalig manager. Het was een ratrace tegen de klok. Maar het eiste zijn tol. ‘We zaten er middenin, maar wilden eruit.’
In 2019 kregen ze de kans haar ouderlijk huis over te nemen. Iets wat ze met beide handen aangrepen. ‘Op het platteland werken er andere krachten. We kijken op een andere manier naar het leven. Zo zijn we bewuster geworden van de opvoeding van onze jongens.’
Keerpunt
Je zou kunnen spreken van een ware transformatie van beiden. Toch is alles organisch gegaan. Een keerpunt had Otting wel in zijn leven ‘Mijn broer stapte in 2016 uit het leven. Dat heeft een enorme indruk op mij gemaakt. Ik ging daardoor anders in het leven staan.’ Een supervisor leerde hem beter voor zichzelf te zorgen. ‘Ik heb vooral geleerd om niet meer te oordelen, Om te stoppen met meningen over anderen. Die energie kan ik beter gebruiken voor De Goeikamer.’
2020 was het begin van de dagbesteding. De pech was dat dat in de coronaperiode viel. Maar zijn horeca-achtergrond zorgde ervoor dat hij op het idee kwam van coffee to go met broodjes. Een schot in de roos, dat veel publiek trok. Publiciteit hadden ze niet eens nodig. Mensen bleven komen. De Goeikamer was op de kaart gezet.
Intake
Al snel meldde zich de eerste persoon om te begeleiden, ‘Charlotte was dat, en ze komt nog steeds bij ons.’ En daarna kwamen er meer ‘collega’s’. ‘Een bewust gekozen term, ‘want zij dragen net zoveel bij als wij.’
Bij een intake nemen ze alle tijd om met iemand te praten. ‘Het moet iemand zijn die bij ons past en waarmee we op één lijn zitten. En dan gaan we het gewoon proberen.’ Niemand wordt uitgesloten, op zware gevallen na, zoals iemand met een verslaving. ‘We willen veiligheid en rust bieden voor iedereen. Ook voor onze kinderen en schoonouders. En we vangen twee Oekraïense mensen op. Met elkaar wonen en werken we op deze prachtige plek. ‘
Vanaf dag één was het duidelijk dat ze een andere manier van zorg wilden bieden. ‘We willen de mensen – 13 in totaal; zes op een dag – vooral rust en veiligheid bieden. Dat staat voorop.’
Verder worden de medewerkers vrijgelaten. ‘Ze kunnen zo zelfstandig mogelijk werken. We stellen kaders, maar daarbinnen zijn ze vrij om te doen wat ze willen. Dat kan zijn in de keuken, de bediening of elders. Hebben ze zin om pesto te maken, dan mogen ze dat proberen. Die vrijheid krijgen ze.’
Betekenisvol
Het bestaan in Amsterdam voorheen was te gek, zegt Otting. ‘Maar we hadden op een gegeven moment behoefte aan iets anders. Het leven is nu vele malen rijker. Ik mis absoluut niets uit die tijd. Wat we nu doen is betekenisvol.’
Wat is zijn meest bijzondere ervaring in al die jaren? ‘Elke dag hebben we te maken met bijzondere mensen. We ontmoeten zoveel mensen en er gebeuren vaak bijzondere dingen. Te gek dat dat gebeurt. Ik ben me daar heel erg bewust van. ‘
De filosofie van hun dagbesteding is in de loop der jaren veranderd. In het begin werd er vooral veel aandacht aan de gasten geschonken. ‘De ratrace van Amsterdam ging gewoon verder, maar dat hadden we niet in de gaten. Daar waren we niet bij gebaat. Nu weten we dat we niet voor teveel gasten moeten kiezen, want dat geeft stress en onrust. Zo willen we niet dat de tuin in de zomer vol zit, want daar helpen we onze collega’s niet mee. Hun zorgdoel staat voorop. Dat gaat ver boven onze inkomsten.’
Eerlijkheidshalve vertelt hij er wel bij dat hun werkzame leven in Amsterdam geen windeieren heeft gelegd. Dat daardoor de koop van de boerderij mogelijk was. En dat er nu waar nodig een beroep op die buffer kan worden gedaan.
Hij besluit: ‘We bekijken onze wereld in Amsterdam nu met afstand. Die werelden zijn zo anders. En ik zou mijn vroegere collega’s wensen dat ze zich zo kunnen voelen als ik nu. Dat is zo’n wereld van verschil. We doen nu iets wezenlijks anders. En dat voelt zo goed.’
—–
De Goeikamer www.degoeikamer.nl
Omslagfoto site Goeikamer. Foto in tekst Nicole Mulders.
—
Geef een reactie