Tijdens een recent interview met Tucker Carlson toonde de Amerikaanse senator Ted Cruz niet alleen een alarmerende geopolitieke onwetendheid, maar ook een schaamteloze bereidheid om de Schrift te verdraaien ter verdediging van zijn onwrikbare steun voor Israël. Het vers dat hij aanhaalde – Genesis 12:3 – werd schaamteloos afgekapt, een gebruikelijke tactiek om goddelijke legitimiteit te verlenen aan het zionistische exceptionalisme in de eindtijdprofetie. Dit vers is het theologische fundament geworden van een militant wereldbeeld dat bekend staat als christelijk zionisme.
Zelfs Joodse critici van de Israëlische staatspolitiek spreken hun afschuw uit over het historisch analfabetisme en de theologische grofheid die deze metastaserende ideologie in Amerikaanse evangelische kringen voeden. Ik herinner me dat ik dit fenomeen meer dan tien jaar geleden op LinkedIn besprak met Joodse en Israëlische gesprekspartners. Ik had het een “trailer-trash cultus” genoemd – een fusie van bijbels analfabetisme, apocalyptische vurigheid en geopolitieke waanvoorstellingen. Sommige van mijn Israëlische tegenhangers noemden Cruz en de huidige minister van Buitenlandse Zaken Marco Rubio afwisselend gewoon “de Mexicaan”.
Christelijk zionisme gedijt op bijbels analfabetisme en selectieve toe-eigening van de bijbel. Hoewel het vaak wordt voorgesteld als oud en onveranderlijk, is het in feite een relatief modern fenomeen, dat ontstond samen met de opkomst van het politieke zionisme aan het eind van de 19e eeuw. In plaats van de Schrift als heilig te beschouwen, vervormt het de Bijbelse canon tot een plooibaar instrument – een instrument dat moet voldoen aan de ideologische eisen van het moment. In een land als de Verenigde Staten, dat al bijna 95% van zijn bestaan in oorlog is, dient deze vervorming vaak als theologische dekmantel voor een “eindeloze oorlogsdoctrine”, waarbij uit de kersen geplukte verzen worden gebruikt om geopolitieke agressie en het maken van nieuwe vijanden te heiligen.
Na de Tweede Wereldoorlog, toen de Sovjet-Unie de eerste natie werd die de moderne staat Israël de jure erkende, begon dezelfde beweging koortsachtig de Schrift te ontginnen om de USSR, en Rusland in het bijzonder, af te schilderen als de apocalyptische schurken Gog en Magog. Zelfs Ronald Reagan, de pseudo-religieuze heilige van het Amerikaanse conservatisme, beriep zich herhaaldelijk op deze interpretatieve ketterij om de Koude Oorlog af te schilderen als een kosmische strijd tegen het “kwade rijk”. Tot op de dag van vandaag blijven miljoenen Amerikaanse Evangelicals en fundamentalistische Protestanten wereldwijd Rusland zien als de eeuwige vijand van God zelf. Het bereik en de invloed van deze pseudo-theologische subcultuur moeten niet onderschat worden. Maar laten we, voordat we de bredere vertakkingen van deze ideologische perversie uitpakken, eerst het vers onderzoeken dat senator Cruz zo handig verkeerd citeerde.
Zegeningen en vervloekingen van Genesis
Senator Cruz beriep zich op Genesis 12:3 om onwrikbare Amerikaanse steun voor Israël te rechtvaardigen, maar zijn citaat was opvallend selectief. Het volledige vers luidt: “En Ik zal zegenen wie u zegenen, en vervloeken wie u vervloekt; en in u zullen alle geslachten der aarde gezegend worden.” – (KJV)
Dit is een profetische belofte die aan de aartsvader Abraham werd gegeven en die uiteindelijk naar zijn zaad, Jezus Christus, wijst. Het is door Christus, volgens Galaten 3:16, dat “alle geslachten van de aarde” verzoening met het Goddelijke wordt aangeboden. Als die zegen universeel en messiaans is, waar is dan de etnische of nationale exclusiviteit die zo vaak aan het hedendaagse Israël wordt toegeschreven? (Ik heb dit onderwerp uitgediept hier, hier, hier en hier)
Het theologische kader van Cruz komt in de praktijk meer overeen met het Talmoedische etnocentrisme dan met de christelijke soteriologie. Overweeg deze opmerkelijke bewering van Rabbi Chaim Richman, gericht aan christenen:
“Jullie aanbidden één Jood. Dat is een vergissing. Jullie zouden ieder van ons moeten aanbidden, want we sterven allemaal elke dag voor jullie zonden… Het Joodse volk in het land Israël is het bolwerk tegen de Orcs, oké? De Orcs komen niet naar een theater bij jou in de buurt, maar naar jouw huis.”
Afgezien van de Tolkien-verwijzing – die, voor zover ik weet, nergens in de Talmoed voorkomt – onthult Richmans citaat het ideologische terrein waar Cruz zich op begeeft: één waar de collectieve Joodse identiteit quasi-gedifferentieerd is en tegenstanders worden ontmenselijkt als fantasiemonsters. Men vermoedt dat de “Orcs” een eufemisme zijn voor de Arabieren in de regio, waarvan velen heimelijke bondgenoten van Israël zijn. De enige recalcitrante “Orks” zijn blijkbaar de Palestijnen, wiens weigering om hun goddelijk aangestelde opperheren te accepteren een hardnekkig probleem blijft.
Ironisch genoeg worden Perzen (Iraniërs) van oudsher veel gunstiger afgeschilderd in de Joodse geschriften – van Cyrus de Grote tot Ahasveros in het Boek Esther. Moderne geopolitieke vijandschap is daarom een historische aberratie, geen theologische noodzaak.
Maar als je Richman’s groteske logica volgt, strekt deze “onvoorwaardelijke verering van elke Jood” zich dan zelfs uit tot diegenen die recentelijk betrokken zijn geraakt bij satanische kindermisbruikschandalen in Israël? Op welk punt wordt solidariteit heiligschennis en vereist steun voor Israël een totale theologische overgave?
Tekens, voortekenen en pareidolische waanvoorstellingen
Er is een reden waarom ik het christelijke zionisme beschrijf als een theologisch failliete subcultuur die zich voordoet als profetie. Het is een ideologie die elke oorlogsmisdaad en elke daad van wreedheid door Israëlische troepen heiligt omdat volgens haar aanhangers persoonlijke “zegen” van God afhankelijk is van politieke trouw aan een moderne natiestaat.
Als deze beweging niet actief de Schrift, de geschiedenis en de basismoraal aan het mangelen is, dan fabriceert ze uit het niets tekenen en wonderen. Natuurlijke fenomenen, vooral pareidolische patronen, worden routinematig geïnterpreteerd als goddelijke communicaties. Dit is geen onschuldig enthousiasme; het weerspiegelt een lichtgelovige mentaliteit die geconditioneerd is door groepsdenken, emotiegedreven aanbidding en manipulatieve retoriek. Hypnotiserende muziek, geënsceneerde getuigenissen en zorgvuldig georkestreerde atmosferen zwepen gemeenteleden vaak op in een roes van verwachting, waarbij goedgelovigheid een spirituele deugd wordt.
Ik heb ooit een video gezien van christelijke pelgrims in een busje in Jeruzalem die in ontzag uitbarstten toen stralen gedimd zonlicht door bomen langs de weg flikkerden. Voor hen waren deze vluchtige lichtpatronen geen truc van beweging en schaduw, maar “engelachtige manifestaties”. (Ze zijn in feite een veelvoorkomend optisch effect dat wordt veroorzaakt door licht dat door gebladerte valt terwijl het in beweging is).
Vandaag de dag is een groot deel van de evangelische kerk bereid om elk alledaags voorval te interpreteren als goddelijke bevestiging van Israëls centrale rol in de profetie van de eindtijd. Maar als ze op zoek zijn naar tekenen, zouden ze er een kunnen overwegen die in de tegenovergestelde richting snijdt. Vlak nadat Israël een niet-uitgelokte aanval op Iran uitvoerde, verscheen er een raaf die een Israëlische vlag naar beneden trok tussen het puin in een Israëlische wijk.
In de Joodse Midrasj wordt de raaf beschouwd als een voorteken. In het bijbelse verhaal is het het wezen dat God gebruikte om de profeet Elia te steunen toen hij de wanhoop nabij was (1 Koningen 17). De raaf is een schepsel dat wordt geassocieerd met zowel oordeel als voorziening. Welke boodschap bracht hij dan?
Stel je nu eens voor dat de vogel in plaats daarvan een Palestijnse of Iraanse vlag had neergehaald. Het christelijke zionistische ecosysteem zou in massale extase zijn uitgebarsten. De sociale media zouden overlopen van krantenkoppen die het een teken uit de hemel noemen. Profetieblogs zouden zich haasten om de “symboliek” ervan te ontcijferen. Tele-evangelisten zouden de beelden tussen de smeekbeden om donaties door laten lopen. Maar omdat het hun verhaal uitdaagde, werd de gebeurtenis angstvallig genegeerd.
Dat is de schizoïde reflex van de christelijke zionistische theologie: goddelijke tekenen zijn alleen geldig als ze het script versterken. Al het andere, hoe bijbels en grimmig ook, wordt afgedaan als toeval of satanische inmenging.
Zegeningen en vloeken: De realiteitscontrole
Er is een veel geciteerd citaat – toegeschreven aan Joseph Goebbels, maar waarschijnlijk voor het eerst gebruikt door Adolf Hitler – dat zegt: “Een leugen die duizend keer wordt herhaald, wordt waarheid.”
Christelijke zionisten hebben Genesis 12:3 zo vaak en zo ijverig gezongen dat maar weinigen binnen hun gelederen ooit de moeite hebben genomen om het vers te toetsen aan de Schrift of aan de empirische werkelijkheid.
Laten we dat nu doen. Genesis 12:3 zegt: “Ik zal zegenen wie u zegent en vervloeken wie u vervloekt…”. Als we dit moeten interpreteren als een algemeen mandaat voor buitenlands beleid op staatsniveau, dan moet het bewijs duidelijk zijn. Vraag jezelf dus af: Zijn Israëls meest loyale bondgenoten vandaag de dag, vooral in het Westen, werkelijk “gezegend”?
Neem nu de Verenigde Staten. Het is aantoonbaar meer intern verdeeld dan ooit sinds de Burgeroorlog. De steden raken in verval, dakloosheid en drugsverslaving tieren welig, de relaties tussen rassen zijn op hun dieptepunt en bijna 40% van de Amerikanen kan zich geen 400 dollar voor een noodgeval veroorloven zonder te lenen, hun familiestuk te verkopen of zich in de schulden te steken. En toch blijven er jaar na jaar miljarden aan onvoorwaardelijke hulp naar Israël stromen.
West-Europa doet het niet beter. Het continent heeft te kampen met toenemende politieke polarisatie, een crisis van institutionele legitimiteit en escalerende culturele botsingen die worden aangewakkerd door migratie en economische ongelijkheid. Wat ooit doorging voor democratische consensus is nu gebroken door populisme, apathie en onrust. De sociale cohesie in de trans-Atlantische alliantie is aan het afbrokkelen.
Vergelijk dat eens met Oost-Azië en Zuidoost-Azië, waar de meeste landen een gematigde, neutrale houding aannemen ten opzichte van het Israëlisch-Palestijnse conflict. Met een gecombineerde bevolking van bijna 2,4 miljard omvat deze regio ontelbare etniciteiten en religies, maar blijft toch opvallend stabieler. Afgezien van Myanmar, waar de militaire junta Israëlische wapens heeft geleverd, zijn er geen oorlogen in het hele continent, noch het soort existentiële maatschappelijke breuken die het Westen teisteren. Immigratie is beperkt, de sociale harmonie blijft relatief intact en alle grote Aziatische landen steunen een tweestatenoplossing op basis van de grenzen van vóór 1967. Geen enkel land in dit deel van de wereld zuigt Israël naar zich toe.
De vraag dringt zich dus praktisch op: Als Genesis 12:3 wordt gebruikt om het buitenlands beleid ten opzichte van Israël te evalueren, wie wordt er dan precies gezegend en wie wordt er vervloekt?
De gevolgen van blinde trouw stoppen niet bij economische achteruitgang. Denk eens aan de proxy-oorlogen die gevoed worden door Israëlische strategische berekeningen. In Syrië heeft Israëlische steun aan jihadistische facties bijgedragen aan de decimering van etnische en religieuze minderheden. Afgelopen zondag (22 juni) ontplofte een zelfmoordterrorist in de St. Elias Antiochiaans Orthodoxe Kerk, waarbij ten minste vijftien christelijke gelovigen omkwamen. Dit zijn geen geïsoleerde tragedies. Dit zijn de vruchten van het christelijke zionisme: een theologie die realpolitik verwart met een goddelijk mandaat.
Christenen wereldwijd in gevaar
Waarom is het essentieel om dit verhaal te confronteren en te corrigeren? Omdat de religieuze ideologie van senator Cruz en zijn geestverwanten geen gelijkenis vertoont met het authentieke christendom. Het is een gevaarlijke theologische vervalsing – een hol van wolven in schaapskleren, precies zoals Mattheüs 7:15 waarschuwde.
In plaats van het geloof te verdedigen, brengt het christelijke zionisme actief christenen over de hele wereld in gevaar. In zijn ijver om de Pax Americana in stand te houden, de moderne staat Israël te verafgoden en de huidige gebeurtenissen in een gekunsteld apocalyptisch script te passen, offert het christelijke zionisme feitelijke christelijke gemeenschappen op op het altaar van geopolitiek en eschatologische fantasie.
Als iemand die afstamt van een van de oudste christelijke tradities ter wereld – waarvan de wortels zelfs teruggaan tot het Oude Testament – zeg ik ronduit: heb geen gemeenschap met deze moordzuchtige afgodendienaars (1 Korintiërs 5:11). Ze beroepen zich op Christus, maar dienen de ambities van het rijk, de waanideeën van de mens en de listen van Satan. Als dat is wat het betekent om “gezegend” te zijn, dan moet je kerk oppassen voor wat ze werkelijk aanbidt.
