In een oorlog sta je je vrienden bij. Israël behoort tot onze vrienden, en een vriend blijft het. Niet alleen om historische redenen, maar ook om geostrategische. Pak de kaart van het Midden Oosten erbij. Het is de enige democratische bondgenoot van betekenis.
Israël moet niet worden verward met de huidige regering-Netanyahu. Het is met de mensen van Israël dat wij solidair moeten zijn evenals we dat zijn met Palestijnen en anderen in de regio. Het is een zeer complexe regio, met zoveel problemen die een blijvende verzoening in de weg staan.
Een centrale vraag van de staat Israël is of het een religieus joodse staat is onder rabbijns recht of een seculiere staat van joden en niet-joden, waarin iedereen gelijkberechtigd is voor de wet. Alleen al het antwoord op deze vraag dreigt de Israëlische democratie en rechtsstaat fundamenteel te ontwrichten nu er een Likud-regering met een ultranationalistisch randje aan de macht is.
Macht corrumpeert en absolute macht corrumpeert absoluut. Alleen als democratie kan de staat Israël zijn legitimiteit als bondgenoot voor liberale democratieën blijvend behouden. Een permanente staat van oorlog kan de afbraak van democratie naar een gemilitariseerde autocratie versnellen.
Genoeg is genoeg geweest. Er is na het begin van het staakt-het-vuren geen rechtvaardiging meer om in het geweldsspectrum uit te schieten naar massale bombardementen om enkelingen van het leiderschap van Hamas uit te schakelen. Om collectief en verboden de gehele bevolking van Gaza te straffen door het afsluiten van de toevoer van water en elektriciteit. Of dit in de eerste fase van het conflict proportioneel en toegestaan was, is aan de rechter.
De invoelbare emotie onder het grote publiek leidt tot grote woorden die verzoening in de weg staan. De vraag is niet aan de orde van wie welke grond is. De vraag die wel aan de orde is, is hoe er duurzaam en vreedzaam kan worden samengewoond in een verscheurde regio. Er zullen van alle zijden belangrijke concessies moeten worden gedaan. Elkaar terroristen blijven noemen en niet de mens in de mens zien, het is allemaal niet behulpzaam.
Boeddhisten zouden een voorbeeld kunnen nemen aan Thich Nhat Hanh, die Palestijnen en Israëliërs bijeenbracht voor dialoog over verzoening. Verslaafd aan een soort utopisch pacifisme zouden boeddhisten er goed aan doen de staatsraison als een van de vormkrachten van de geschiedenis te erkennen. Als er iets ontbreekt aan het boeddhistisch narratief, dan is het wel het gevoel voor een realistische balans en de tijdelijke onoplosbaarheid van situaties dat we in de canon bij broeder Gautama aantreffen.
Iedereen lijdt in dit conflict, niet alleen inwoners van Gaza, ook de piloot die zijn bommen dropt.
Het wordt tijd dat de krachten van de vrede een kans krijgen. Oorlogen ontstaan makkelijker dan dat ze uitdoven. In de humaniteit rust echter een diep verlangen naar vreedzaam samenleven. Het zou niet de eerste keer zijn dat op een langdurig conflict een nieuwe vrede volgt. Het is eerder vertoond. Democratie en rechtsstaat zijn op dit moment betere bakens om op te koersen dan de malle onzin die vaak uit naam van de dharma wordt verkondigd. Boeddhisme gaat mank aan erkenning dat het van zichzelf onvoldoende in voorraad heeft om vrede te stichten tussen mensen. De dharma is geen richtsnoer voor wereldse staatsmanskunst, nooit geweest ook. Hier geldt eveneens: genoeg is genoeg.
Jules zegt
Noot van de auteur: Amnesty spreekt in de noot van de redactie van arrestatiebevelen (meervoud) omdat deze door het ICC zijn uitgevaardigd tegen premier Netanyahu, voormalig defensieminister Yoav Gallant en een aantal leiders van Hamas, die inmiddels echter zijn overleden. Behalve vertegenwoordigers van de Israëlische regering worden in de arrestatiebevelen dus ook leiders van Hamas beschuldigd van ernstige misdrijven tegen het internationale recht.
G.J. Smeets zegt
Jules,
“De vraag is niet aan de orde van wie welke grond is.”
Huh? Het is de kern van de zaak. De staat Israel is decennia geleden door ‘het Westen’ uit de Afrikaanse grond gestampt waar Islamitische sectes eeuwenlang jaren de dienst uitmaakten. Israel is een pain in the ass voor ‘het Westen’ en een voetnoot in de geschiedenis van Afrika.
G.J. Smeets zegt
En dan nog iets, Jules. De betonrot zat er vanaf het begin in. 1897 werd in Eurorpa de zionistische lobbyclub en fondsenwerver KKL-JNF opgericht met als doel in Palestina grond voor een zogeheten Joods Thuisland te verwerven. Dat project kreeg steun van de Britten gesteund door de Volkerenbond. Het was regelrecht kolonialisme: landje pik, de bewoners pesten en wegjagen. Het leidde tot de roemruchte Arabisch-Palestijnse opstand in 1936. In 1948 trokken de Britten hun handen uit het wespennest dat ze zelf gemaakt hadden en vroegen de net opgerichte VN om het op te lossen. Tot op de dag van vandaag is Israel geobsedeerd door landjepik.
Jules zegt
Wat betoog ik in essentie?
a) het is genoeg geweest met gebruik van massaal geweld in Gaza;
b) het gaat om vreedzaam samenleven, binnen een gespleten staat Israël en tussen de inwoners van Israël en Palestijnse buren.
De uitkomst van de recente geschiedenis kun je niet mooi vinden, maar je kunt wel proberen wegen te vinden om tot een vreedzame oplossing te komen, met concessies van allen en gelijkberechtiging voor allen.
Siebe zegt
Boeddha viel lang geleden al op hoe iedereen altijd maar weer met iedereen overhoop ligt. Buren, familie, landen, broer en zus, collega’s, politici, maar ook hele gewone mensen. Niks nieuws. Bij Boeddha gaf dit een gevoel van ongemak en onveiligheid. Hij zocht een thuis voor zichzelf (Snp4.15).
Hij kwam tot inzicht waarom mensen eigenlijk altijd maar met elkaar overhoop liggen. Eigenlijk is een mens in een constante staat van getroffen zijn, geraakt, aangedaan. Het hart doorboord met een pijl.
Iets hoeft maar niet naar de zin te zijn en…De Boeddha trok de pijl er uit.
Maar je moet je oprecht afvragen, vind ik, wil de mensheid dit wel ? Voelt ie zich eigenlijk niet heel levend en menselijk in diens strijdlust, diens geraakt zijn, diens zogenaamde gevoeligheid etc? Ik weet het wel. De gemiddelde mens wil helemaal niet die vrede van het hart waarin geen enkele ruimte meer is voor conflict, strijd, onvrede, aangedaanheid, drama, verbijstering, verontwaardiging etc. In zekere zin voedt een mens zich er mee. Ontleent diens gevoel van “ik ben” er aan.
Nou, verwacht dan ook maar geen vrede.
Siebe zegt
Boeddha heeft alleen maar wijze dingen gezegd over de krachten van vrede. Daar twijfel ik niet aan. Krachten van vrede zijn: compassie, liefdevolle vriendelijkheid, gelijkmoedigheid, meelevende vreugde, geduld, wijsheid, juiste visie, vrijgevigheid, ethische onberispelijk gedrag, schaamte over immoreel gedrag, angst voor de consequenties van immoreel gedrag (samen een geweten), passieloosheid (nooit driftigheid, razermij), een getemde geest, weten wat heilzame en onheilzame wortels van gedrag zijn, afstand doen van al het onheilzame, gerichtheid op uitdoving van de vuren en niet het oplaaien,…
Kan de Boeddha er wat aan doen dat vrijwel geen mens dit soort betrokkenheid heeft bij het welzijn van zowel zichzelf als anderen? Sterker, de wereld kan zulke mensen niet eens waarderen…die spuugt ze uit als wereldvreemde mensen.