De chef sprak vandaag. Hij is een doorgaans stille man die graag op zijn handen zit. Een niet-handelaar, een man die niet graag handelt omdat hij weet dat elke reactie een reactie veroorzaakt. Elk woord een zweepslag kan zijn. De chef vertelde dat, toen hij in het zuiden van Nederland woonde, in een hartstikke mooi rijtjeshuis waar je je buren niet hoorde, zelfs al riepen ze om hulp, hij vaak ’s avonds op de lederen bank zat, aan de ene kant van de kamer, met Abel Konijn naast zich en tv gaapte. Het liefst thrillers, daar is de chef gek op. Abel was er op verzoek van zijn dochter- die een weekje naar het buitenland moest voor zaken. Een weekje, Joop, dan kom ik hem weer ophalen. Abel Konijn bleef vier jaar- de chef bouwde in de kamer van ouwe dozen en kokers een speelkasteel voor het konijn, dat had hij ergens gelezen, anders zou het konijn zich vervelen. Na een week bouwen sprak hij: Kom op, Abel, ga je kasteel in. Maar Abel Konijn zat liever met ‘zijn’ baas op de bank.
Of het nou door al die thrillers kwam, het begon te spoken in het zuidelijke huis. Meestal zo halverwege de avond, om een uur of tien, kwam uit de muur waar de bank met Chef en Abel tegen de muur stond, een stoet zwartgeklede figuren gesloft. De grootste voorop, daarachter steeds kleiner wordende figuurtjes en op den duur ook een klein diertje achteraan de stoet. Het gezelschap sprak niet, maakte geen geluid en stak diagonaal de kamer over om in de muur naast de tv weer te verdwijnen. Het gebeurde wel een paar keer per week, zei de Chef. In het begin vond hij het verschijnsel wel merkwaardig, later keek hij er zelfs niet meer van op. Als ze maar niet voor de tv liepen. Het is bekend dat konijnen een zesde zintuig hebben. Als het gezelschap uit de muur liep, begon Abel konijn te stampen om andere konijnen die er niet waren te waarschuwen voor gevaar. Hij deed dan wat mantra’s voor het dier waarop het weer rustig werd. Dat was wat de Chef ons vanmiddag vertelde.
