Ik moest vandaag aan Abel denken, Abel konijn. Niet toevallig natuurlijk omdat veel konijnen dezer dagen gebraden op tafel verschijnen. Ik woonde toen in het zuiden van Nederland, in een hartstikke mooi rijtjeshuis waar je je buren niet hoorde, zelfs al riepen ze om hulp. Ik woonde er tijdelijk alleen.
Aan de ene kant van de woonkamer stond een lederen bank waar ik met Abel naast me tv zat te gapen in de avonduren, het liefst thrillers, daar ben ik gek op. Abel was er op verzoek van mijn dochter- die een weekje naar het buitenland moest voor zaken. Een weekje, Joop, dan kom ik hem weer ophalen. Abel Konijn bleef vier jaar- ik bouwde in de woonkamer van ouwe dozen en kokers een speelkasteel voor het konijn, dat had ik ergens gelezen, anders zou het konijn zich vervelen. Na een week bouwen sprak ik: Kom op, Abel, ga je kasteel in. Maar Abel Konijn zat liever met ‘zijn’ baas op de bank.
Of het nou door al die thrillers kwam, het begon te spoken in het zuidelijke huis. Meestal zo halverwege de avond, om een uur of tien, kwam uit de muur waar de bank stond, een stoet zwartgeklede figuren gesloft. De grootste voorop, daarachter steeds kleiner wordende figuurtjes en op den duur ook een klein diertje achteraan de stoet. Het gezelschap sprak niet, maakte geen geluid en stak diagonaal de kamer over om in de muur naast de tv weer te verdwijnen.
Het gebeurde wel een paar keer per week. In het begin vond ik het verschijnsel wel merkwaardig, later keek ik er zelfs niet meer van op. Als ze maar niet voor de tv liepen, die zwartgeklede figuren. Het is bekend dat konijnen een zesde zintuig hebben. Als het gezelschap uit de muur liep, begon Abel konijn te stampen om andere konijnen die er niet waren te waarschuwen voor gevaar. Ik deed dan wat mantra’s voor het dier waarop het weer rustig werd.
Abel is dood en begraven, maar ik denk nog met veel plezier aan hem terug. Mijn kleine vriend. Op het beeld van Abel, gemaakt door de kleindochter van zeevisser Thijmen, is Abel te zien met een elektriciteitsdraad in de bek. Hij knabbelde namelijk graag aan stroomkabels waardoor het licht in de zuidelijke woning regelmatig uitviel. Het was nooit saai met het konijn.
Moge iedereen een lang, gezond en gelukkig leven hebben, niemand uitgezonderd.
Vrede en alle goeds, zeggen de Franciscanen.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
Geef een reactie