Nirvair Kaur de Ruiter – Sūnyatā de Droom van de Leegte

Toen ik ‘wonderen en toeval’ las in de 11 november editie van het BD, door Dharmapelgrim geschreven, realiseerde ik me de wonderlijke ervaringen gedurende mijn tijd in Australië. Ervaringen die vanuit ons westerse en routine denken als wonderen beschouwd worden.

Gedurende de vele jaren in verscheidene delen van Australië, woonde ik 5 jaar bij de ‘Warlpiri people’ een traditionele Aboriginal stam in de Australische Tanami woestijn. Een periode die dikwijls mijn zogenaamde  gezonde verstand testte, en waarin onverklaarbare fenomenen plaats vonden- soms wonderen genoemd.

Hun begrip van ruimte en tijd en hun leven daarin, neemt plaats binnen het idee van wat zij ‘Jurkurrpa’ noemen de Droomtijd, een lege ruimte waarin alles wat was, is, en komen gaat, aanwezig is. Een tijdloze ruimte in energetische vorm, onzichtbaar en niet tastbaar, echter een ruimte van waaruit de materie zich kan manifesteren.

Carl Jung zou dit wellicht het ‘collectieve onbewuste’ noemen, ‘Akasha’ in het hindoeïsme, in taoïsme Wu Wei, in het boeddhisme Sūnyatā. De niet fysieke ruimte die inherent is aan alles wat in potentie aanwezig is.

Het eerste jaar dat we er woonden stopte op een gegeven moment alle klokken in ons huis, en ook in de school waar we werkten, zelfs onze horloges stonden van het het ene moment op het andere stil en begonnen op onverklaarbare wijze opeens weer te werken. Hoe kunnen digitale klokken stilstaan, we konden het niet verklaren, het enige wat anders was, was dat er initiatie ceremoniën plaatsvonden.

Initiaties waar twee of drie jongens bij hun moeders weggehaald werden en door de stamouders door een reeks rituelen werden geleid, om vervolgens als man naar de stam terug te keren. Ceremoniën waar tijdens sommige rituelen voor uren, dagen en nachten de hele stam danste, mannen, vrouwen en kinderen opgingen in het hier en nu, waar het geluid van chanting, en het stampen van voeten op de aarde te horen was, en het leek alsof we in een soort van hypnose leefde. Zo onverklaarbaar als het begon, zo keerde alles weer terug naar dezelfde (voor ons) tijd routine toen de initiaties voorbij waren. De klok liep weer, en ons horloge liep weer gelijk.

Het was 2 jaar daarna, toen mijn pleegzoon als eerste blanke jongen door de initiatie ging en we fysiek deelnamen aan de verschillende ceremoniën, dat ik eindelijk beter begon te begrijpen wat tijd en ruimte voor hen betekende.  Het betekende niets…ze keken geen klok, er waren geen fysieke aanwijzingen in het kamp wat tijd aanduidde, ze hadden geen begrip van blijven- ze vroegen in het begin altijd aan ons hoelang we zouden stoppen in hun kamp, het woord blijven komt niet in hun woordenschat voor. Ze leefde met het licht en de zon… en soms met de routine van de Kardyas (wij, de niet Aboriginals)

De ceremoniën konden 14 dagen duren, maar even zo goed een maand. Als er iemand van de stam overleed was het alsof een onhoorbare megafoon het overlijdensbericht had rond gebazuind en verdwenen alle kinderen in 30 seconden uit de school en zagen we hen soms voor weken niet terug, werd de naam van de overledenen niet meer genoemd, en alle bezittingen en wat er ook maar aan de persoon herinnerde verbrand. Die persoon niet langer daar, maar op de terugreis naar de ‘Droomtijd’ het niet zichtbare, voor dagen werden de fysieke sporen van de overledene uitgewist door halfnaakte, met as bedekte, vrouwen die met boomtakken door het hele kamp in het zand de energetische sporen uitwiste.

En het niet zichtbare verband tussen denken en voelen was altijd daar want niemand leek iets aan te kondigen of te organiseren, de hele stam begaf zich naar de plek waar de ‘sorry business’ zou plaatsvinden. Tijdens de ‘sorry business’- de rituelen voor de overledene, kon de klok ook gewoon stoppen of volkomen van slag zijn. Als bij een wonder leek de tijd gerekt, en niet langer van essentie.

Het onverklaarbare, het wonder, is als een brug tussen wat wij mensen als tijd en ruimte ervaren, datgene waar het denken geen referenties voor heeft… het magische, welke ons geloof op de proef stelt.

Het geloof en de overtuiging van een wereld waarin ieder aspect van het leven verklaard kan worden door de wetenschap, die tijd en bepaalde gebeurtenissen in dit leven heeft kunnen meten, die formules ervoor creëerde en schreven om verder bewijs te kunnen leveren.

Toch zijn er nog steeds krachten en gebeurtenissen die zelfs de wetenschap niet heeft kunnen verklaren.

De wonderen, die als onmeetbare gebeurtenissen, de eeuwigheid ofwel de leegte ‘Sūnyatā’ of ‘Jurkurrpa als the Aboriginal Dreamtime’ in onze tijdelijke wereld aan het licht brengt.