Hoe meer ik in de Pali Canon lees, des te meer groeit de twijfel. Het boeddhisme van de Boeddha is niet het boeddhisme van ná de Boeddha.
De gedachte dat alle dingen ‘geest’ zijn, vindt geen steun in de leer van de Boeddha.
Boeddhanatuur onthult zich als de moeder aller dwalingen.
En leegte is een leugen, dus waarom zitten om leegte te ervaren?
Al dat vruchteloos getob op het kussen…
Leraren die een Boeddha van andermans voorstelling volgen, vertegenwoordigen misschien een diepe spiritualiteit, maar niet de spiritualiteit van de Boeddha.
Wie het voorwaardelijk ontstaan begrijpt, begrijpt de leer van de Boeddha.
Wie begrijpt eigenlijk het voorwaardelijk ontstaan?
Wie het begrijpt, verwerpt het consensusboeddhisme.
Interzijn is niet de uitweg maar de bron van lijden.
Mindfulness is niet aanvaarden wat is maar bewust werken aan de vrijheid tot verandering.
Alle verandering is van lange duur. Er is geen snelweg naar verlossing in dít leven.
Wereldverzaking en mindfulness zijn twee kanten van één medaille: de Boeddha stichtte een monastieke beweging.
Meditatie, vipassana incluis, is te vaak aangepast aan de eisen van de tijd.
Hoe kun je de Boeddha volgen ‘in’ de wereld? Een contradictio in terminis.
Terug bij af.
Wat rest?
Tantra Hardrock zegt
Het boeddhisme van de Boeddha is niet het boeddhisme van ná de Boeddha.
Klopt toch ook, want ze mixen het toch steeds met de bestaande cultuur die er al was. Als het in Tibet komt, wordt het gemixt met Tibetaanse cultuur, maatschappelijke ordening en de religie die er al was, de sjamanistische religie. Het is dus, post boeddhisme. Wat mij betreft.
Mindfulness is niet aanvaarden wat is maar bewust werken aan de vrijheid tot verandering.
Meditatie, vipassana incluis, is te vaak aangepast aan de eisen van de tijd.
Als het werkt, werkt het.
Voor mij is mindfullness, een betere inkijk krijgen, in mijn gevoelens en mijn gedachtes, zonder dat dit een doel heeft.
Dharmapelgrim zegt
Boeddha was geen boeddhist en zodra boeddhisten zelf boeddha’s zijn, houden ze op boeddhist te zijn.