Het beleid van de Chinese Communistische Partij (CCP) om culturele, religieuze en linguïstische identiteiten uit te roeien is systematisch en vloeit voort uit de beschouwingen van de Chinese leider Xi Jinping over de val van de Sovjet-Unie.
Bitter Winter heeft in de afgelopen weken de escalatie van de culturele genocide in Xinjiang, Tibet en Binnen-Mongolië gedocumenteerd. In alle drie de zogenaamde “autonome regio’s” worden de taal, cultuur en religie van andere mensen dan de Han-Chinezen vernietigd. Sinds de massale opsluiting, buitengerechtelijke executies en systematische verkrachting van vrouwen, schrijven sommige van onze lezers aan Bitter Winter dat dit nu meer is dan “culturele” genocide en in feite genocide in zijn klassieke vorm is.
Los van de juridische vragen over de definitie van genocide is het zeker dat het onder Xi Jinping van kwaad tot erger gaat. Waarom gebeurt dit?
Voorzitter Mao lanceerde een beleid van het aanwijzen van “erkende nationaliteiten” (minzu, 民族), waarbij enkele beperkte rechten werden erkend met betrekking tot het gebruik van hun taal en het behoud van (geselecteerde delen van) hun cultuur. Uiteindelijk werden 55 minzu erkend. Geleerden als Gerald Roche en James Leibold beweren dat dit al een “papieren genocide” was, omdat er binnen de grenzen van China honderden onderscheidende groepen zijn met een eigen cultuur en taal, en niet alleen 55 minzu. Het bestaan van andere groepen buiten de 55 minzu werd gewoonweg genegeerd, of ze werden samengevoegd tot een van de 55 erkende nationaliteiten. Zo zijn bijvoorbeeld de Baima en de Ersu van Sichuan “gefuseerd” tot de Tibetaanse minzu en beschouwd als Tibetanen, wat zij beweren niet te zijn.
In 2014 maakte Xi Jinping een einde aan de hoop van niet-erkende minderheden om een plaats te vinden op de lijst van minzu, door aan te kondigen dat er niet alleen geen nieuwe minzu zal worden erkend, maar dat het aantal bestaande minzu’s uiteindelijk zal worden verminderd door een aantal van hen te “samen te voegen”.
Als “papieren genocide”, gedefinieerd als ontkenning van hun bestaan, het lot is van de niet-erkende minderheden, dan worden degenen die erkend zijn als onderdeel van de 55 minzu geconfronteerd met een andere bedreiging, namelijk culturele genocide – en mogelijk ook fysieke genocide.
De officiële naam waaronder culturele genocide in CCP-taal wordt verborgen is “etnisch beleid van de tweede generatie” (第二代民族政策). Dit betekent dat de maatregelen die een beperkte bescherming van minzu-talen en -culturen mogelijk maken, aanvaardbaar waren voor de eerste generaties, die tijd nodig hadden om zich aan te passen aan het door CCP gedomineerde systeem. Maar ze zouden moeten verdwijnen voor de tweede generaties. Het was bijvoorbeeld redelijk om uitzonderingen toe te staan voor sommige minzu op de regels die het aantal kinderen beperken, omdat ze tijd nodig hadden om het CCP-systeem te begrijpen en zich eraan aan te passen. Maar het is niet redelijk om deze uitzonderingen vandaag de dag te handhaven, noch om minzu-kinderen te helpen met extra punten in de universitaire toelatingsexamens. Uiteindelijk zou minzu volledig onuitvoerbaar moeten zijn, en zouden ze Chinees moeten leren gebruiken als hun hoofdtaal, waardoor hun traditionele talen worden gereduceerd tot culturele en folkloristische overblijfselen die als een soort dode talen moeten worden bewaard en bestudeerd.
Xi Jinping en de CCP-leiders van zijn generatie zijn geobsedeerd door de val van de Sovjet-Unie en andere communistische landen in Oost-Europa. Voor hen is het begrijpen van wat daar fout is gegaan letterlijk een kwestie van leven en dood, omdat hun probleem is te voorkomen dat de CCP hetzelfde lot van de communistische partijen in Oost-Europa deelt. Xi Jinping is van mening dat de kritiek op Stalin en de vrijheid die aan de onafhankelijke religie wordt overgelaten, een van de redenen is voor de val van het communisme in Rusland en zijn buurlanden. Om deze reden blijft Xi de godsdienst hard aanpakken en verwijst hij naar Stalin in zijn toespraken en geschriften.
Er is echter één punt waarop Xi gelooft dat Sovjet-Rusland eigenlijk een slechte invloed had op China. De republieken die de Sovjet-Unie vormden waren nooit volledig autonoom, of zo autonoom als de Sovjet-Grondwet voorschreef. Toch geloven sommige CCP-ideologen dat hun autonomie, beperkt als ze was, te veel was, en dat het voorbeeld van de Sovjet-Unie ten onrechte werd gevolgd door het communistische China toen het te veel rechten toekende aan de minzu. Dit is verenigbaar met Xi’s bewondering voor Stalin, aangezien het Sovjet “federalisme” kan worden voorgesteld als een vergissing van Lenin, of van de mensen om hem heen, en oorspronkelijk tegengesteld aan Stalin – een opvatting die overigens wordt gesteund door Vladimir Poetin in termen die opvallend veel lijken op die van de CCP-ideologen.
In China werd dit standpunt in 2011 bepleit door Hu Angang en Hu Lianhe van Tsinghua University’s Center for China Studies. Zij verbonden het “federalistische” systeem met de val van de Sovjet-Unie en creëerden de formule “etnisch beleid van de tweede generatie”. Terwijl Hu Angang al een zeer invloedrijke CCP intellectueel was lang voordat Xi Jinping de Secretaris-Generaal van de Partij werd, is het Xi geweest die het nieuwe etnische beleid van harte heeft overgenomen.
Op 14 september 2020 sprak You Quan, lid van het secretariaat van het Centraal Comité van de CCP en hoofd van de afdeling United Front Work van het Centraal Comité van de CCP, tijdens een conferentie over “etnische solidariteit” in Chengdu, Sichuan, waarin hij opriep tot “meer inspanningen om het gebruik van Mandarijnse en Chinese karakters uit te breiden”.
Dezelfde conferentie werd bijgewoond door Bater, die You Quan’s plaatsvervanger is bij de United Front Work Department en zelf een etnische Mongool. Bater is ook het hoofd van de Nationale Commissie voor Etnische Zaken van de CCP.
Bater schreef een diepgaande theoretische verontschuldiging voor de campagne die minzu dwong om het Chinees als hun hoofdtaal te adopteren, door Karl Marx te citeren dat wie de taal beheerst de gemeenschap beheerst, en zijn lezers eraan te herinneren dat het Romeinse Rijk, Engeland en Frankrijk historisch gezien hun hegemonie hebben gevestigd door hun taal op te leggen.
Bron Bitter Winter https://bitterwinter.org/xinjiang-tibet-mongolia-cultural-genocide-in-theory-and-practice/
