De redactievoering en uitgave van het Boeddhistisch Dagblad vindt plaats op basis van dana, belangeloze goedgeefsheid. Als de getalenteerde medewerkers betaald zouden worden voor hun inzet en werk zou daar jaarlijks een bedrag van enkele honderdduizenden euro’s in omgaan. Nu schenken zij hun talenten en werk belangeloos aan de lezers en de boeddhistische wereld. Maar wat is dat nou eigenlijk: dana? Wie heeft dat bedacht? Past dat wel in een kapitalistisch systeem?

Dana is de eerste van de tien perfecties van een arhant op het pad naar nibbana, ontwaken of verlichting. Wanneer de Boeddha lesgeeft, begint hij zijn preek met de deugden van het geven (danakatha). Van de drie gezonde bases voor het verrichten van verdienstelijke daden (punnakiriyavatthu) is geven de eerste, de andere twee zijn deugd en mentale cultivatie.

Het geven is van het grootste belang in het schema van de boeddhistische scholing voor geestelijke zuivering omdat het het tegengif is voor hebzucht (lobha), wat de eerste van de drie ongezonde motiverende wortels is (akusalamula). Hebzucht is verpakt in egoïsme omdat we onze persoonlijkheden en onze bezittingen koesteren en niet willen loslaten, om een ik te willen zijn. Geven helpt om een gevoel van eigenwaarde uit te roeien en is het middel om egocentrisme en hebzucht te elimineren.

“Overwin het vlekje hebzucht en oefen het geven,” moedigt de devata-samyutta aan.

Het is moeilijk om deze deugd van het geven in verhouding tot de kracht van iemands egoïstische hebzucht uit te oefenen. De devata-samyutta, het eerste onderdeel van de samyutta nikaya, stelt het geven gelijk aan een gevecht (danan ca yuddhan ca samanam ahu). Men moet de kwade krachten van de hebzucht bestrijden voordat men kan beslissen om iets begeerd en nuttigs voor zichzelf weg te geven.

Iemand die geen geestelijke kracht heeft, vindt het moeilijk om iets op te geven waar hij of zij aan gewend is. Een kleine kwartel kan doodgaan als hij verstrikt raakt in een zwakke klimplant, die nog te sterk is voor een klein vogeltje, terwijl voor een olifant zelfs een zware ijzeren ketting geen sterke band zou zijn. Op dezelfde manier zou een persoon met een zwak karakter het moeilijk vinden om afscheid te nemen van karige bezittingen, terwijl een monarch met een sterk karakter zelfs een heel koninkrijk zou kunnen opgeven als hij eenmaal de giftige aard van de hebzucht begrijpt.

Het is niet alleen gierigheid die het geven verhindert. Liefde en onwetendheid over de oorzaken van kamma en overleving na de dood kunnen eveneens bepalende factoren zijn. Iemand die de morele voordelen van het geven begrijpt zal waakzaam zijn bij het aangrijpen van kansen om deugdzame handelingen te beoefenen.

De Boeddha zei ooit dat als mensen de waarde van het geven van de manier waarop hij dat deed begrepen, ze geen enkele maaltijd zouden eten zonder deze met anderen te delen.

De sutta’s gebruiken verschillende woorden om de kwaliteiten van de gevers te beschrijven: Het zijn mensen met overtuiging (saddha). Ze geloven in de morele en spirituele perfectie van de mens. Ze geloven in de adel van een moreel leven, in de leer van de kamma en in het overleven na de dood. Het zijn geen materialisten. Ze hebben geloof in de Boeddha, de dhamma en de sangha. Ze zijn niet alleen maar schenkers (dayako), maar ook schenkers van een eerste categorie (danapati).

In het commentaar wordt het concept van deze categorie schenkers als volgt uitgelegd: “Hij die zelf geniet van heerlijke dingen, maar aan anderen geeft wat niet lekker is, is een schenker die een slaaf is van de geschenken die hij geeft. Hij die dingen geeft van dezelfde kwaliteit als hij zelf geniet is iemand die als een vriend van het geschenk is. Hij die zichzelf tevreden stelt met wat hij kan krijgen, maar delicatessen aan anderen geeft, is een heer-leverancier, een senior en een meester van de gegeven gaven”.

Wie een open huis voor de behoeftigen onderhoudt, is een waardige schenker (anavatadvaro)- een verfrissende bron (opanabhuto) voor reclusies, brahmanen, berooiden, zwervers en bedelaars, en voert zo verdienstelijke handelingen uit. Zulke mensen zijn geweldig (muttacago) en geïnteresseerd in het delen van hun zegeningen met anderen (danasamvibhagarato).

Zo iemand is een filantroop, die medelijden heeft met het lot van de armen (vadannu).
Zo iemand is openhartig en bereid om te voldoen aan het verzoek van een ander (payatapani).
Zo iemand is het waard om te vragen (yacayogo).

Edele gevers zijn blij “voor, tijdens en na het geven”. Voor het geven zijn ze gelukkig, anticiperend op de mogelijkheid om vrijgevigheid uit te oefenen. Tijdens het geven zijn ze blij om een ander gelukkig te maken. Na het geven zijn ze tevreden dat ze een goede daad hebben verricht.

De Boeddha vergelijkt een persoon die rijkdom verdient en deze met de behoeftigen deelt met iemand die twee ogen heeft, terwijl een persoon die rijkdom verdient maar deze niet deelt vergelijkbaar is met iemand die slechts één oog heeft. Rijke mensen die alleen van hun rijkdom genieten zonder deze te delen, graven hun eigen graf.

Praktisch elk nuttig ding kan als een geschenk worden gegeven. De Pali Canon vermeldt 14 items die geschikt zijn om als dana te worden gegeven. Het zijn: gewaden, aalmoezen, onderdak, medicijnen plus voedsel, drank, stof, voertuigen, slingers, parfum, zalf, bedden, huizen en lampen als benodigdheden voor de zieken.

Het is niet nodig om veel te hebben om vrijgevig te zijn; men geeft wat men kan, afhankelijk van de middelen. Geschenken uit schamele middelen worden als waardevol beschouwd.

Als een persoon een rechtvaardig leven leidt, alleen maar leeft van de verzamelde middelen, geeft van beperkte middelen, maar het beste wat hij kan geven voor zijn familie, afhankelijk van schaarse middelen, is een dergelijke vrijgevigheid meer waard dan duizend opofferingen.

De Boeddha prijst het geven van rijkdom die op rechtvaardige wijze is verdiend. Een huishouder die aalmoezen geeft zal in het hiernamaals geluk hebben. Zelfs als men slechts een klein bedrag geeft met een hart vol geloof, zal men in het hiernamaals geluk hebben.

De vimanavattha van de khuddaka nikaya levert meer voorbeelden. Volgens de Acamadayikavimanavatthu bestonden de aalmoezen uit een kleine rijstkorst, maar omdat deze met toewijding werd gegeven aan een eminente arhant, was de beloning de wedergeboorte in een prachtig hemelse herenhuis.

Tot slot is er dhammadana, die alle andere vormen van geven overstijgt. Door de leer van de dhamma te delen en te verspreiden, helpt men anderen om het pad naar de nibbana te begrijpen en rechtvaardig te volgen. Er is geen enkele vorm van geven (dana) die hoger is.