Een vrouw wandelt in een prachtig bos bij Rotterdam, en ze ze ziet tussen afgevallen herfstbladeren een telefoon in een bruine lederen hoes liggen, bijna niet te zien met het blote oog. Ze raapt de telefoon op en opent de hoes en ze ziet voor de eigenaar zeer belangrijke pasjes in het foedraal. Ze kan de telefoon niet openen, vergrendeld met een pincode en dus de eigenaar niet opsporen.
Dan rinkelt de telefoon en de vindster neemt op. Het is de eigenaresse die vraagt waar de vindster zich bevind. De eigenaresse belt met de telefoon van een voor haar onbekende man, ook een boswandelaar. Even later ontmoeten de vindster en de eigenaresse elkaar. ‘Ik kan je wel omhelzen’, zegt de eigenaresse tegen de vindster.
Ik vind dit zo bijzonder dat dit gebeurt in onze ego maatschappij. Drie mensen die samen leven. De ander niet uit het oog verliezen, delen. Eerlijkheid. Hoop.
Moge iedereen gelukkig zijn, met name jij.
Vrede en alle goeds, zeggen de Franciscanen.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
Geef een reactie