Wat heb ik me gisteren geërgerd aan het optreden van voetbalcoach Dick Advocaat. Nee, niet aan de prestatie van het Nederlands elftal, dat is vergane glorie uit de jaren zeventig en tachtig. Alles is vergankelijk, ook dit oranje elftal.
Je mag van een voetbalcoach verwachten dat hij zijn mannen op het oefenveld en andere locaties klaarstoomt voor een wedstrijd. Dan zal het best wel eens kraken en barsten zijn. Advocaat staat wat dat betreft zijn mannetje. Ik denk terug aan de fabuleuze prestaties van het Nederlands vrouwenelftal, waar de coach weliswaar gespannen maar rustig de verrichtingen van haar team gadesloeg. Gisteravond zag ik een druk gebarende, op zijn vingers fluitende, scheldende, wegwerpgebaren makende duur betaalde Advocaat. Hij had zichzelf niet in de hand, had zijn werk niet goed gedaan en ging tot de grond toe af. Nog erger dan zijn team. . Het was vreselijk om te zien, ik raakte er korte tijd verstoord van. Green, green, green.
Nee, dan het vrouwenteam. Verguisd door enkele voetballers en journalisten, maar voor mij de ware helden. Lang leve de Leeuwinnen. Laat Advocaat er een gemengd team van maken, dan kunnen we nog wat beleven.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord. Breken met de familie. Het haten van planten en groenten. Aantijgen of beschuldigen.