Hoewel het alweer ruim twee maanden geleden is dat ik schreef over mijn ervaringen als monnik in Thailand en ik ook al weer terug ben in de gematigde klimaatzone, heb ik toch het toetsenbord er maar weer bij gepakt. Het is leuk om ook over de laatste twee maanden die ik februari en maart in Myanmar (Birma) en Thailand heb doorgebracht wat te schrijven. Beetje apart om dat te doen bij natte sneeuw in het Buddhas Weg klooster bij het Duitse Heidelberg waar ik momenteel verblijf, maar ook wel sfeervol.
Wat is er ook alweer aan voorafgegaan? In oktober 2016 ben ik na een wijding in de tempel in Waalwijk boeddhistische monnik geworden. Dezelfde maand ontmoette ik Duitse monniken in de Langesebold tempel. Onder wie de bhante Mokkhitta uit Hamburg die ik in november 2016 in Buddhas Weg heb opgezocht. Hij nodigde me uit op Tudong, welk idee voor mij zo aantrekkelijk was dat ik alleen al om die reden monnik gebleven ben. Tudong is het met minimale middelen rondtrekken.
We zijn in Mae Hong Song, in het Noorden van Thailand. Nadat we in goede stemming afscheid hadden genomen van de twee Nederlanders gaan we met tien kilo bagage tegen vieren de trappen opwaarts naar Wat Prahat Doi Kham Mu.*
Onderweg komen we nog een familie honden tegen waarvan eentje een lelijke infectie heeft. Mokkhita ziet het positief, dat heelt wel weer, maar ik zie het somberder in. Later vertelde hij over de het teefje dat onder zijn kuti in het bosklooster in het hoofdklooster van Pa Auk in Mauwlamein woonde. Die gaf hij ook te eten maar toch werd er van de negen puppy’s niet een volwassen. Het geboorteoverschot in de natuur wordt ‘netjes’ weggewerkt. Contemplatie over onvolkomenheid en dood is af en toe goed voor een contemplatieve, ook als alles mee zit.
Bij het uitzicht halverwege, bij de honden is ook Nathan Allistar met een vriendin. Hij is een Canadees die in Alberta een tijdje in een klooster van de Achaan Cha- bostraditie gewoond heeft. Ik werd gelijk uitgenodigd. Maar toevallig weet ik van bezoekjes aan Amaravati dat ze daar verwachten dat een nieuwe monnik vijf jaar bij een leraar blijft. In de vinaya staat dat een beetje anders. Monniken die zich daar niet aan houden kunnen in de boskloosters de eerste vijf jaar beter wegblijven. Wat ik dan ook doe. Maar missen doe ik de plek wel af en toe wel een beetje, verleden jaar deze tijd had ik er fantastische tijd als helper bij de winterretraite.
Nathan noemde iemand die beweerde dat de meerderheid van de Thaise monniken alleen uit gemakzucht monnik waren. Dat klonk raar, zo’n bewering is alleen met recht te maken als je aan heel veel monniken gevraagd heb wat hun motivatie is. Degene die zegt dat een ander niet goed oefent kan zeer wel ook zijn manier van oefenen niet begrijpen. Handelingen via de deur van de spraak zijn een belangrijk oefengebied.**
De spreekstijl die anderen zwart maakt heet pisinuvaca, het spraak die de liefde tussen twee andere mensen weg neemt. Het zich onthouden van dergelijke spraak behoort to de categorie juiste spraak in de sectie ethiek van het nobel-makende achtvoudige pad.
Nathan bedankte me voor die opmerkingen. Het is me eerder opgevallen dat mensen uit de VS en Canada als ze in een gesprek van mening veranderen ze hun gesprekspartner daar ruimhartig de eer voor geven. Binnen een paar jaar wil ik er graag heen.
Na de laatste trappen genomen te hebben word ik op een geweldig uitzicht vergast, Mae Hong Son ligt aan mijn voeten. Naar het Noorden ligt de ruimte van de rivier Pai vallei met daarachter de bergtoppen in Myanmar (Birma). Beslissingen laat ik over aan Mokkhita. Hij is langer monnik en in deze traditie telt dat zwaarder dan de tien jaar leeftijdsverschil in mijn voordeel. Het is ook wel lekker omdat er veel minder overleg nodig is. En ik heb een vijftien reizen geleid voor SNP en nu eens geen initiatief hoeven nemen is ook wel eens lekker. Na een halfuurtje spreekt echter Ham ons aan, hij is tijdelijk monnik geworden hier en is afkomstig uit Bangkok. Ham blijkt zijn Engelse bijnaam te zijn, die veel monniken hebben, meestal in het Engels en altijd niet complimenteus bedoeld. Ham is namelijk wat fors.
We worden bij de abt geïntroduceerd die ons zonder veel poespas een zaaltje toewijst. Met nog minder plichtplegingen wordt een doos met flesjes drinkwater neergezet. Voor ons eerste kamp is alles geregeld.
Daarna is het ontspannen keuvelen in gebarentaal met de aanwezige kleine monniken- die mij maar een raar gezicht vinden, en ondersteunend personeel.
Er zijn twee pagodes, een uit 1860 die, naar verluidt relieken bevat van Maha Mogalana***
Gezien de manier waarop deze hoofddiscipel van de Boeddha aan zijn einde kwam moeten er genoeg stukjes zijn geweest. Maha Mogalana kreeg op het einde van zijn voorbeeldige leven namelijk te maken met de slechte gevolgen van een daad uit de slechtste categorie, die vele, vele levens eerder gedaan was. Onder invloed van verkeerde vrienden probeerde hij onder de last van het zorgen voor zijn beide blinde ouders af te komen door ze te vermoorden. Terwijl ze op een wagen zaten deed hij of ze door rovers overvallen werden en beëindigde hun leven. Vele levens bracht hij door in de diverse hellen en ook in zijn laatste leven was er een effect. Dit soort zwaar kamma raakt namelijk nooit uitgewerkt. Zoals een hert dat door jachthonden opgejaagd wordt en af en toe gebeten, zo werkt dit type kamma.
Terwijl hij in zijn hut was werd hij opgezocht door ingehuurde moordenaars met stokken. Met de psychische krachten die meer dan welke andere discipel van de Boeddha ontwikkeld had, maakte hij zich de zes dagen onzichtbaar. Maar door het gevolg van het vernietigende type dat met zijn psychische stroom verbonden was, lukte het de zevende keer niet. De bandieten knuppelden hem neer en hij werd voor dood achtergelaten. Als laatste daad kroop hij tot aan de voeten van de Boeddha om afscheid te nemen en stierf aan zijn voeten. De bandieten werden al snel gepakt en op een voor die tijd gebruikelijke wijze terecht gesteld, voor hen was samsara nog niet over, helaas. In de andere pagode zit de as van iemand anders.
Tam Boon/ Making merit, verdienstelijke dingen doen in de tempel.
Uit de stad en de omgeving komen Thai naar de tempel. Dit soort plekken, waar uitzonderlijk gunstige en voorspoed bewerkstelligende invloeden huizen, zijn erg geschikt om verdiensten te vergaren. De Thai zijn meesters in het mooi en aangenaam maken van een moment van geven. Vroeger dacht ik nog wel eens dat dit een ongepaste speelsheid is. Maar nu, als niet meer helemaal nieuwbakken boeddhist, zie ik wel de waarde.
Als eerste kan je met een offerande kloksgewijs om de pagode lopen. Drie maal is het juiste aantal cirkelgangen. De geest krijgt de gelegenheid om in een zuiverdere intentie te komen. Daarna bied je de offerande aan aan de boeddha die bij de dag hoort van degene voor wie je de verdienste wil vergaren. Dat mag ook jezelf zijn.
Ten tweede kan je een bootje met kaars en wierook te water laten en je goede wensen met de stroom meegeven.
Ten derde kan je je naam en die van degene voor wie je verdienste wil maken op een doek schrijven. Dit doek wordt later om de pagode heen gewikkeld.
Maar je kunt natuurlijk ook je wensen in een bakje aan een helium ballon ten hemel sturen.
Wordt vervolgd.
