Opeens bloeide er tussen Erna, Damiaan, en mij iets moois op. Het was op een vrijdagmiddag eind november. Erna is directeur van het museumpark Orientalis en Damiaan is van de Walk of wisdom. De vonk die oversloeg tussen ons drieën ging over licht. Mensen uit alle wijken van Nijmegen zouden hun eigen licht op 12 december naar Orientalis brengen, waar een dag later de officiële opening van een groots Lichtfeest was gepland. En de drieduizend vluchtelingen in Heumensoord zouden ook uitgenodigd worden. Mooi toch?
Maar ja, Damiaan stond op het punt naar Engeland te gaan voor kwartaal-retraite bij Thaise bosmonniken zoals hij het noemde. Geen nood Hij wist wel iemand, om de organisatie op zich te nemen. En zo gingen wij uiteen, gloeiend van geestdrift. Maar toen kwam dat mailtje van Damiaans stand-in: ‘Dank voor de uitnodiging voor 12 december. Was er graag bij geweest ware het niet dat ik een andere verplichting te vervullen heb. Vraag me gerust een andere/ volgende keer. Als ik kan, kom ik. Ik ben er voor je. Vrede, licht en alle goeds’.
Oh. Dat was buiten de waard gerekend. Wat Nu? Mijn enthousiasme was niet verflauwd. Maar ik had nog maar twaalf dagen. Ik klom in telefoon, laptop en een groot vertrouwen en het wonder deed zich voor. Opeens bleek Henk toch wel een beetje tijd te hebben, en er kwamen een Thomas, een Saira, een Nazima en een Renate op de proppen. Er deed zich een ware Grote Vermenigvuldiging voor, waar Facebook, mail en mond-op-mond een belangrijke rol in speelden. Ellen ging met posters naar Heumensoord en zag kans ze bij COA-medewerkster Irene binnen te loodsen. Zij werd onmiddellijk geraakt door ons initiatief en binnen de kortste keren wisten alle ‘dorpen’ in het opvangcentrum er van.
Morgen is het zover. De vredesvlam van de Walk of Wisdom staat in de woestijn van het Museumpark te wachten en zal omgeven worden door het licht dat inwoners en vluchtelingen uit Nijmegen meebrengen. Als het even kan, gaat Ellen met ze zingen. Is dat nou alles? Ja dat is alles. In dit project vol symboliek valt alles zo soepel op zijn plaats dat ik me op een wonderlijke wijze gesteund voel. De huilende wolven en gebroken harten die ik op Facebookpagina ’s ook aangereikt krijg, kunnen me niet deren. Kunnen niet deren wat hier gaande is. Zo moet ik het zeggen. Ik heb me ook nooit eerder zozeer ‘in het moment’ gevoeld. Die wonderlijke aaneenschakeling van momenten die voortkomen uit wat eeuwig is.
