Daar stond ik dan vandaag, op het perron van Kropswolde, met tegenover mij twee conducteurs die beweerden dat ik niet had ingecheckt en dus een zwartrijder was. Afgezien van het feit dat ik naar mijn beste weten wel degelijk op station Groningen eerst bij NS had uitgecheckt en onmiddellijk daarna bij Arriva weer had ingecheckt (ik hoorde héél duidelijk het piepje) bleven de twee conducteurs onverbiddelijk volhouden dat ik niet had ingecheckt. Maar daar gaat het hier niet om. Ik schets alleen de situatie, om het volgende.
Wie voelde zich nu gekwetst dat hij voor leugenaar werd uitgemaakt? Wie stond zich daar verschrikkelijk op te winden? Wie haalde er van alles en nog wat bij om maar duidelijk te maken dat er waarschijnlijk een technische verklaring moest zijn voor het “niet inchecken” of dat er in ieder geval sprake moest zijn van een of ander misverstand? Wie protesteerde tegen de boete van bijna € 40,- ? En wie was – toen hij van het perron wegbeende – woedend op een maatschappij waarin men zonder blikken of blozen tegen een ander durft zeggen “Onze apparatuur maakt géén fouten, U bent fout!”. Ja… wie was dat?
Goede vraag. En wat een geweldige ervaring om te ontdekken dat zoeken naar een antwoord tot gevolg heeft dat er licht valt op het ego. Inderdaad: Mijn ego voelde zich gekwetst. Mijn ego schoot in de verdediging en mijn ego blies zichzelf op. En mijn ego vond dat het daar het volste recht toe had. Dat het lichaam veel te veel adrenaline aan ging maken, met een droge mond, een versnelde hartslag, een hoge ademhaling, en meer van dat soort verschijnselen tot gevolg … dáár trok het ego zich bitter weinig van aan.
Soms komen theorie en praktijk onder veel gedonder met elkaar in botsing. De lichtflitsen werken daarbij zeker verhelderend op het inzcht. Zo ook hier. Ja, ik had kalm moeten blijven en ik had rustig wat argumenten kunnen aanvoeren, zonder enige verwachting te koesteren op welk begrip dan ook daarvoor. Daarna had ik gelijkmoedig de boete in ontvangst moeten nemen, om mij onaangedaan huiswaarts te begeven. Zoiets. Volgens de theorie dan. Of wat anders? De adrenalinespiegel zou laag gebleven zijn, het gemoed vredig.
Maar zo ging het dus niet. Ik (wie?) begrijp het wel. Denk ik. Naar mijn overtuiging is het ego géén zelfstandige grootheid die ergens in mijn lichaam woont. Ik zie het meer als een functie; aangestuurd door een soort zelflerend programma, dat zichzelf ooit ergens in de vroege kinderjaren in mij heeft geïnstalleerd en zich daarna jaar na jaar heeft ontwikkeld tot wat het nu is: een hardnekkige illusie die zich voordoet als eigenaar van wat bij de burgerlijke stand staat ingeschreven als “Menno Prins”. Dat programma heeft een update nodig. Die update moet ervoor zorgen dat het zelflerende stuurprogramma dat “ego”heet, zichzelf terugzet op een herstelpunt van vóór dat het “op de troon” is gaan zitten, zodat het weer kan zijn waarvoor het is geïnstalleerd: een handige functie om in de maatschappij te kunnen functioneren zonder zich druk te maken over hoe belangrijk het zelf wel of niet is.
Zou dat iets hebben veranderd aan de scene op het station? Ik weet het niet en ga het zeker niet overdoen om het te proberen. Het enige dat ik doe is de heren conducteuren danken voor de gelegenheid die mij is geboden meer zelfinzicht te verwerven. Tegen roshi Tenkei Koppens (Zen-River) heb ik eens gezegd dat ik mijn ego eigenlijk wel kwijt wilde. Wil ik nog steeds. Ik weet ook van zen-boeddhistische oproepen als : “Drop your ego. Drop body and mind”. Tuurlijk. Helemaal mee eens. Soms, heel soms – in vierenzestig jaar – vielen body en mind met alles erop en eraan van mij af. Piekervaringen! Helaas stuiterden ze al vrij snel weer terug. En ego, body en mind zullen ongetwijfeld van mij afvallen, vandaag al of anders morgen en eens voor altijd. Maar op het perron, vanmiddag? Nee, ik ben mijn lichaam niet, en mijn ego ben ik zeer zeker niet, maar waar vind ik een stabieler alternatief voor dit gemakkelijk te agiteren illusoire programmaatje waarmee ik (wie?) in dit ouder wordend vehikel over de aardbol zwerft? Heeft iemand een tip?
zeshin zegt
Wat je beschrijft is het topje van de ijsberg en dat is nog geen tiende van wat onder de waterspiegel zit. Er is training voor nodig om een ontmoeting met het ego te hebben, en kun je het dan los laten? Een ander verhaal word het als je een ontmoeting met je werkelijke natuur krijgt. Dan pas is het mogelijk om het ego te doorzien, maar hoe kom je op dat punt? Daar zijn voorwaarden voor nodig. De juiste plaats, de juiste tijd, de juiste sangha en tot slot de juiste leraar. De leraar zorgt voor inspiratie, geestdrift en sturing. De sangha vertrouwd de leraar, steunen elkaar, en helpen mee sturing aan de groep te geven. De juiste tijd is wanneer je biologisch optimaal functioneert. De juiste plaats is een shamadi geladen plek, een plek waar geen wereldse invloeden je training beïnvloeden. Dat zijn de voorwaarden en als je, je overgeeft aan wat de leraar van je vraagt kan een vereenzelviging met je werkelijke natuur niet uit blijven en smeer je dat ego bij je ontbijt op je brood.
O ja wat van belang is, is werkelijke honger naar de dharma
Gassho Zeshin
Swami zegt
Vanuit de advaita vedanta zijn er mooie meditatietechnieken om te ervaren dat je ego een functie is.
Je bent puur bewustzijn, dat pure bewustzijn reflecteert in het subtiele lichaam, als gevolg daarvan ontstaat er de illusie: dit is “mijn” lichaam.
Wanneer je gaat inzien dat je puur bewustzijn bent, kun je daar vaak op mediteren, zodat je je hersenen ermee doordrenkt.
In zen leer je al dat alles wat er plaatsvind in je dagelijkse interactie met de realiteit zijn: gedachten, gevoelens, emoties, percepties en vormen ( de skandha’s)
Jij bent puur bewustzijn, en deze conducteurs ook.
Wat er gebeurde was dat zij je ergens op aanspraken, met als gevolg dat er bij jou gevoelens, gedachten en emoties en percepties manifesteerden.
Wees je er bewust van dat jij niet je gevoelens, gedachten, emoties en percepties bent.
Je ervaart je emoties en gedachten en gevoelens en percepties , maar een tijdje later zijn ze weer weg.
Dat betekent dat ze objecten zijn in bewustzijn.
Je kunt wel denken dat ze van jouw zijn, maar dat zijn ze niet en dat zullen ze ook nooit worden.
Alles is van die aard dat het vergankelijk is.
Zo ook deze gebeurtenis, plezant of minder plezant.
Wat je noemt dat je “ego” is, is niets anders dan de weerspiegeling van puur bewustzijn in dit subtiele lichaam, en daardoor blijft dit zich altijd opwerpen.
Het gaat erom dat je dit “fenomeen” doorziet.
Verder hou je goed aan de Dharma.
De grond van alle verschijnselen is oorzaak-gevolg, dharma zorgt voor positieve gevolgen. Positief karma.
Be humble, but not timid.
Je bent voor jezelf opgekomen, je hebt het keurig uitgelegd, ik denk dat je niet de enige bent die tegen dit soort van situaties aanloopt.
Succes en een fijne dag
Jelle Witteveen zegt
Zoek het in de diepere lagen van het Joods/christendom…. daarin wordt geen onderscheid gemaakt tussen lichaam en ziel en geest. Alles is één in Zijn Schepper….Je kunt Hem/Het ook dankbaar zijn voor je lichaam en je Ego om juist goede dingen mee te doen….
Ook nu in je motivatie, in je handelingen… Wel moet ook hierin ‘een verlangen zijn naar’ , denk ik…
Succes en G’d’s Zegen op jouw wegen…
Gerben zegt
Prachtige beschrijving van een situatie waarin het ego tot grote proporties wordt opgeblazen. Met een beetje oefenen doorzien we dat fabricageproces van de geest wel. De moeilijkheid en de kunst is om de omgekeerde weg van het medicijn ook goed te doorzien: door los te laten, stort wat de geest heeft opgebouwd razendsnel in. In die richting ligt de vrijheid. Dat loslaten is daarbij geen geforceerde daad, maar veel meer een heel subtiele ontspanning in de geest waardoor perceptie en object verdwijnen.
In die beweging:
– verdwijnt de perceptie van gekwetst persoon,
– verdwijnt de perceptie van leugenaar,
– verdwijnt de perceptie van boze conducteur,
– verdwijnt de perceptie van Arriva,
…..NS,
…..trein,
…..bus,
…..ov-chipkaart,
…..boete,
…..en uiteindelijk zelfs de perceptie van kalmte en rust in de geest.
Zoals een leraar van mij zei: “If you let go a little, you get a little peace. If you let go a lot, you get much peace. If you let go of everything, you get ultimate peace and life continues.”
Voor mij zijn een onstuitbare honger naar de dhamma en nieuwsgierigheid de drijfveren geweest om dit pad af te leggen. Steeds trek in boterhammen met ego-spread, die zijn het lekkerst!
Daishin zegt
Ik ben na het lezen van het artikel overal gaan zoeken naar mijn ego. Nergens kon ik het vinden. Het lag ook niet onder de tafel of in de la.
Totdat er een sufkop met zijn fiets tegen mij opreed. “Hee lul kun je niet uitkijken”.
De fietser reed verder en daarna verdween het weer.Nergens kon ik het meer vinden.
Piet Nusteleijn zegt
Mooi verhaal en mooie reacties.
“Een ander verhaal wordt het wanneer je een ontmoeting krijgt met je werkelijke natuur.” (Zeshin)
Wie is die “je”.
Die “Je” moet dan ook veel doen, voordat die onmoeting zal plaatsvinden?
Misschien als je niet meer moet?