Het is al heel lang geleden, die sinterklaasavond met angst en schrik door de explosie.
De twee kinderen van Chef waren nog klein en geloofden in Sinterklaas. De moeder van de kinderen en Chef deden alsof ze geloofden en vertelden de kinderen over de goede daden van de goedheiligman, het afvoeren van kinderen in de zak door zwarte piet of het vermalen van kinderlijfjes tot pepernoten was niet aan de orde, en de schoentjes van de kinderen bij een denkbeeldige haard werden vanaf enkele weken tot de vijfde regelmatig gevuld.
Chef hield er ook van om het geloof in de sint te versterken door techniek toe te passen. Zo kon het gebeuren dat op de avond van de vijfde bovenin het huis op het moment dat er een zak met presentjes voor de deur stond geroep en gestommel te horen was. Dat een oude man sprak en de knechten – mijn vader had ook knechten in de tijd dat hij een eigen bakkerij had en zijn personeel met handkarren het brood uitventten in arbeiderswijken, herrie maakten. Chef had ’s middags al een bandje in een cassetterecorder zo geprogrammeerd dat het op tijd het geroep ten gehore bracht en de kinderen stijf van angst op schoot bij de ouders kropen.
Dat jaar wilde Chef het anders doen. De moeder, hij en de kinderen woonden in een woning met een echte stenen schoorsteen, die niet in gebruik was als zodanig maar wel een gat in het plafond in de woonkamer had. Dat jaar moest elke twijfel bij de kinderen in de sint verdwijnen, als die er al was. Op de ochtend van de vijfde hees Chef- met gevaar voor eigen leven maar dat moet je over hebben voor je kinderen, een juten zak met presentjes bovenin de schoorsteen, op haar plaats gehouden door een stevige dikke nylondraad die schuin afliep naar een plek in de tuin en daar was vastgezet aan een pin. Met een vriend had Chef afgesproken dat die de draad rond zeven uur zou doorknippen zodat de zak in de woonkamer kon glijden.
Chef was journalist met een drukke baan, de moeder ook en de kinderen in afwachting. Vader en moeder waren in diepe slaap op de bank en stoel, moe van de arbeid toen het gebeurde. Er plofte met donderend geraas een zak met presentjes op de vloer van de woonkamer -snelheid maal gewicht, en de moeder en Chef schrokken zich bijkans een hartverlamming. De moeder begon te gillen, was onwetend van de bezigheden van Chef in de schoorsteen en de kinderen kropen doodsbang op schoot. Een beker met chocolademelk met rum, voor de moeder en Chef en slagroom erop voor de kinderen, bracht de rust terug. Het werd ondanks de explosie toch nog een gezellige avond.
Moge iedereen gelukkig zijn, met name jij.
Vrede en alle goeds, zeggen de Franciscanen.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
