Een hemel voor Theo. Dit boek van kunstschilder/schrijver, Wouter Berns, is een vrolijke catechismus voor de ziel. Een spiritueel verhaal, wars van moralisme. Met een heerlijke onderlaag van humor, die nergens platvloers wordt.
Je leest en al lezend komen er vragen op. Is er een God? Heeft God nukken? Wordt hij geplaagd door menselijke zwakheden? Is er een hemel, ziet die er zo uit? Als je dood bent, gaat je bewustzijn dan op deze manier door? Zijn er engelen en kun je als gestorven ziel een engel worden? En met welke fenomenen krijgt het bewustzijn te maken als het loskomt van het stoffelijke omhulsel?
Bij dit soort vragen kun je je wenkbrauwen fronsen, het vingertje heffen of een donderpreek afsteken. Niets van dit alles overkwam mij bij het lezen. Wat een geweldig boek dacht ik toen ik de laatste bladzijde omsloeg.
De kern van het verhaal
Theo gaat dood. Hij komt in de hemel en wordt na enige tijd een engel. Hij krijgt met mede engelen de uitdaging om op aarde aan ‘ziel upgrading’ te doen. Het probleem op aarde is namelijk dat er heel veel mensen worden geboren, terwijl er een gebrek aan zielenstof bestaat. Daarom wordt de ‘zielenmaterie’ noodgedwongen in steeds kleinere porties aan mensen toebedeeld, waardoor de aarde overbevolkt raakt met ‘halve zielen’. Een doorn in het oog van God-zelve die een methode van ziel-upgrading bedenkt en zijn engelen de opdracht geeft deze upgrading op halve zielen op aarde toe te passen, zodat zij weer hele zielen kunnen worden. Theo en zijn engel-vriend gaan speels om met de opdracht en rapporteren in een voortgangsgesprek aan God dat ze ontdekken dat aan de bovenkant en de onderkant van het maatschappelijk spectrum op aarde veel zielen ver verwijderd zijn van de gulden middenweg en dat ze draaien op een overvloed aan ego- energie. Ze lopen tegen een schijnbaar mission impossible aan en bedenken ‘kunnen we niet beter zielen in de hemel upgraden tot engel?’ Dat gaat sneller en het vergroot de engelenschaar die op aarde aan de slag kan.
Tussen twee
In de beschreven hemelreis van Theo lees ik een symbolische voorstelling van de Boeddhistische zienswijze op de reis van het bewustzijn tussen dood en wedergeboorte (Bardo genoemd: ’tussen twee’). Een filosofisch verhaal vol allegorische beelden over het loslaten van aardse bindingen. Een heerlijk verhaal waarin voortdurend, figuurlijk gezien, sprake is van vloeken in de kerk. Maar gelukkig voert de schrijver een God ten tonele die niet geloofd in boetedoening.
Beelden in spetterende kleuren geschilderd
Het verhaal is levendig en kleurrijk geschreven. Wouter Berns schetst een versie van een hemel die alledaags en herkenbaar lijkt. Alsof je erbij bent, alsof je erin bent. Net als bij zijn schilderijen word je gegrepen door in spetterende kleuren geschilderde beelden. Wouter Berns typeert zichzelf als verhalend schilder. Ik voeg er aan toe dat hij op een weergaloze wijze de kunst verstaat om schilderachtig te schrijven en aan het denken te zetten. Niet zozeer rationeel denken, maar gevoelsmatig en prikkelend op spirituele niveau. Het boek (evenals zijn schilderijen) raken diepere lagen van het bewustzijn. Al lezend werd ik gegrepen naast ‘AAH’ en ‘OOH’ door ‘AHA’ en ‘OH-JA’. Een pracht verhaal over de verbeeldende en scheppende kracht van ons bewustzijn.
De schrijver/schilder
Wouter Berns is een begenadigd kunstschilder. Zijn werk munt uit in helderheid, een helderheid waarin de kleuren naar voren spatten. Als schrijver is hij even helder en bezigt hij een taal waaruit de kleuren van het verhaal naar buiten spatten. Hij schildert het alledaagse, hij beschrijft alledaagse handelingen, ideeën en gevoelens. Maar hij slaagt erin om in het alledaagse, zowel in zijn schilderijen als in dit boek, diepe effecten op te roepen. Effecten die je doen glimlachen en je aanzetten tot nadenken en beschouwing. En niet te vergeten je voortdurend doen (glim)lachen.
https://wouterberns.nl/storypainter/
https://uitgeverijvanwarven.nl/product/een-hemel-voor-theo/
