Dagje Den Haag, PP-dag, PensioenPret-dag. Twee tentoonstellingen en een film.
Wat we zagen? Eerst Suze Robertson (1855-1922) in Panorama Mesdag (tot 5 maart), daarna Nicole Eisenman (1965) in het Kunstmuseum (nog tot zondag!). En de Chinese film ‘Return to Dust’.
De exposities zijn een toonbeeld van medemenselijkheid. Er zit een flinke tijd tussen de twee kunstenaars, maar hun werk laat zien hoe tijdloos en noodzakelijk die insteek is. Allebei zijn ze maatschappelijk geëngageerd en kritisch. Ongelijkheid in welvaart en welzijn is bij beiden een thema. Net als tijdgenoot Van Gogh schilderde Robertson de armoede van Brabantse wevers. Eisenman verbeeldt inkomensverschillen, discriminatie en de klimaatcrisis.
Ondanks de achterstelling van hun gender hebben Robertson en Eisenman hun eigen plek veroverd. Hun positie in de marge blijkt hun meer vrijheid te hebben bezorgd. Eigenzinnig spelen ze met thema’s, stijlen en technieken.
Ook de film draait om medemenselijkheid. ‘Return to Dust’ vertelt het verhaal van een man en een vrouw op het Chinese platteland. Beiden zijn al wat ouder en ongehuwd. Hun families zien hen als onnozel en overbodig; ze ontdoen zich van de twee door hen aan elkaar te koppelen. Het huwelijk heeft een trage, aftastende start. Maar geleidelijk bepalen harmonie en genegenheid hun relatie, precies de waarden die in het gedrag van hun verwanten van begin tot eind ontbreken. De boodschap is: weinig mensen deugen…
Binnen China is de film uit de circulatie gehaald, zonder opgaaf van reden. Aanleiding is misschien dat er familieleden in voorkomen die het tot lokale autoriteit geschopt hebben en die het echtpaar fors uitbuiten. Eén van hen rijdt zelfs in een BMW. Niet echt reclame voor Chinese gezagsdragers.
We sloten de dag af in ons favoriete restaurant waar we, met de woorden van het tafelgebed dat mijn vader altijd bad, ‘mild en wel gevoed’ werden. Aan tafel ontstond uit ons gesprek deze column.
