Het is fijn deze columns te (kunnen) schrijven. Door ze voor te bereiden door te lezen, en een dharmalezing te bekijken of te beluisteren ervaar ik dat het schrijven me veel geeft.
Geen dood geen vrees is geen makkelijk onderwerp voor een column. En zoals Thich Nhat Hanh aangeeft, het vereist moed om diep te kijken, zeker bij dit onderwerp. Diep kijken is op dit moment niet makkelijk voor me, hoewel ik beslist geen vrees heb voor de dood.
De weg naar wat we doodgaan noemen boezemt me soms angst in. Die angst brengt me soms van mijn stuk, en daar zit ik nu midden in door de halfjaarlijkse controle. Naar die angst, diep, echt diep, te kijken vind ik op dit moment lastig. Wat is mijn aarzeling mijn dossier nu te openen en te zien wat de uitslag van de bloedafname van gisteren is?
Waarom zou ik nu al niet willen weten wat de uitslag is, wetende dat ik hem maandag hoor wanneer ik hem bespreek met mijn oncoloog? Is het angst voor de uitslag, angst dat mijn bloedwaarde is opgelopen? Als dat zo is houdt dat in dat mijn huidige medicatie niet voldoende meer werkt en ik zwaardere medicatie moet nemen met nog meer nare bijwerkingen waardoor ik o.a. cognitief nog verder achteruit ga. Is het de angst daarvoor?
Of is het de angst een beslissing te moeten nemen of ik wel of niet verder ga behandelen? Aan de ene kant weet ik dat ik niet verder wil behandelen omdat ik door de medicatie niet nog zieker wil worden (van mijn kanker heb ik nog nooit last gehad, geen pijn, niets!), aan de andere kant weet ik dat ik dan uiteindelijk wel pijn, en veel pijn, ga krijgen, maar die krijg ik toch want ik ben ongeneeslijk ziek. Moet ik eerst die levensduur wat rekkende medicatie nemen? Tegen de pijn zijn er veel en sterke pijnstillers, maar is daardoor uitgeteld zijn, dan de manier om aan het einde van deze manifestatie te komen?
Zoals eerder geschreven heb ik mijn eventuele euthanasie goed doorgesproken met mijn huisarts. Dit zo opschrijven verheldert al veel. Ik ga niet tot het einde toe doorbehandelen (hij heeft moedig gestreden …), misschien nog wel wat extra medicatie nemen om te zien wat de bijwerkingen met me doen, om meteen te stoppen als het tegenvalt.
Blijft het te nemen besluit om al of niet mijn dossier nu in te zien of te wachten tot maandag.
Diep kijken ga ik nu tijdens een wandeling over het kerkhof doen. Gisteren deed ik het ook en het heeft me veel gegeven.
En wanneer ik op een gegeven moment toch uit de tijd ga, is er voor iedereen die ik achterlaat deze mooie tekst van Thich Nhat Hanh:
Morgen zal ik er ook zijn.
Maar je moet heel goed opletten om me te kunnen zien.
Ik zal een bloem of een blad zijn.
Ik zal in die vormen zijn en ik zal je gedag zeggen.
Als je aandachtig genoeg bent, zul je me herkennen en kun je me groeten.
Ik zal erg gelukkig zijn.
