Meditatie op de dood is één van de fundamentele basisvormen van boeddhistische meditatie. Het opzet van zulke meditatie is het produceren van spirituele urgentie: je weet niet wanneer je dood gaat, span je daarom nú in om tot ontwaken te komen vooraleer het te laat is.
Reflectie op de dood maakt dat de yogi, de dhammanuvatti, gaat nadenken over wat nú werkelijk belangrijk is in het leven. Het overpeinzen van het feit dat uiteindelijk ieder wezen dood gaat en dat dit een ‘normaal’ natuurlijk gebeuren is, vormt een excellente voorbereiding op de eigen dood.
Marananussati (→ marana+anussati: marana = de dood; anussati = reflectie, beschouwing, meditatie) beoogt dat we vrede nemen met de dood. Dat we het onvermijdelijke vergaan in onszelf realiseren. Anicca. En deze vergankelijkheid gelijkmoedig aanvaarden. Upekkha.
