Hoe makkelijk is het niet te verdwijnen in inspirerende (boeddhistische) teksten; daar zelfs een tijd in te verwijlen, om vervolgens weer in de werkelijkheid (de waan zelfs) van iedere dag verder te leven. In mijn geval zelfs met, volgens mijn artsen, ongeneeslijke prostaatkanker.
Ondertussen ben ik volop bezig zo goed mogelijk te eten, geen suiker, koolhydraatarm, heel veel groenten en daarmee zo lekker mogelijk te eten van de door mijn lieve partner bereide maaltijd. Daarnaast een grote hoeveelheid supplementen en vitamines die volgens mijn alternatieve arts er voor zouden moeten zorgen dat de progressie van mijn ziekte zo langzaam mogelijk verloopt en ik zo min mogelijk last heb van de bijwerkingen van mijn hormoonkuur die mijn uroloog me heeft voorgeschreven en die ik nu ruim een jaar heb.
Afgezien van de restverschijnselen van de operatie die ik heb ondergaan en de bijwerkingen voel ik me goed. Zo goed zelfs dat ik mijn mindset heb verlegd naar een totale remissie. Volgens de artsen is dat in de fase waarin mijn ziekte nu is niet mogelijk. In januari weet ik meer.
Mijn hele leven heb ik geleefd met het idee dat dingen wel mogelijk zijn als mijn intentie de juiste is en ik ervan uit durf te gaan dat het glas altijd halfvol is in plaats van halfleeg. Gelukkig sta ik met die positieve blik in het leven en besef me ondertussen donders goed dat dat niet voor iedereen geldt.
Daarom probeer ik met deze stukjes het lijden misschien wat lichter te maken of wellicht iemand vanuit een andere invalshoek naar zijn of haar leven te laten kijken. Met daarin ook het uitgangspunt dat je aan je diagnose niets kunt veranderen maar wel aan je prognose.
Wereldwijd wordt overal gezocht naar mogelijkheden om deze ziekte niet langer dodelijk te laten zijn maar chronisch. Er lijken op redelijk korte termijn doorbraken te komen waardoor dat mogelijk is. Dat is geweldig nieuws!
Soms ben ik daardoor onrustig omdat de gedachte opspeelt dat dat voor mij misschien te laat komt. Maar wat is te laat, wat is te laat? Zeker bezien vanuit het weten dat er geen dood is en daarmee geen vrees is. Is het dan helemaal ok dat deze manifestatie er niet meer zou zijn? Nee natuurlijk niet wil ik schrijven, maar bedenk me dat vanuit het grotere geheel bezien, vanuit geen afgescheiden zelf, het niets uitmaakt. Het besef dat alleen deze manifestatie, deze uiterlijke vorm, ten einde komt maar dat er geen geboorte en geen dood is, is geruststellend.
Het lezen en herlezen van de Soetra over de Lessen voor de Zieke* doet me goed met name het oefenen van de meditatie op de Zes Grondslagen voor de Zintuigen waarvan de meditatie op de Zes Objecten van de Zintuigen, hieronder, mij het meeste aanspreekt. Het geeft me zoveel ruimte!
“Ik ben niet deze vormen. Ik ben niet gevangen in deze vormen.
“Ik ben niet deze geluiden. Ik ben niet gevangen in deze geluiden.
“Ik ben niet deze geuren. Ik ben niet gevangen in deze geuren.
“Ik ben niet deze smaken. Ik ben niet gevangen in deze smaken.
“Ik ben niet deze aanrakingen van het lichaam. Ik ben niet gevangen in deze aanrakingen van het lichaam.
“Ik ben niet deze gedachten. Ik ben niet gevangen in deze gedachten.
De hele tekst van deze prachtige Soetra is te lezen op de website van Stichting Leven in Aandacht die het werk van Thich Nhat Hanh in Nederland en Vlaanderen ondersteunt.
