Het is weer voorbij, die mooie zomer, hoorde ik gisteren Gerard Cox in de Arbeidsvitaminen zingen. Ik word altijd een beetje weemoedig van die tekst, dingen die voorbij gaan. Het doet me denken aan de zomers in mijn jeugd, die allemaal mooi en oneindig leken. Lange schoolvakanties, spelen met vriendjes, mijn moeder bakte op een houtvuur pannenkoeken voor ons. Het is van vroeger. Het kind in mij werd volwassen en leeft nu in de herfst van zijn leven.
De zomer is natuurlijk niet voorbij, qua seizoen, al leef ik niet meer in seizoenen, dat ik denk, het is zomer, of winter. Ik was me er niet eens zo van bewust dat het al zomer was tot mijn vriendin, de kleindochter van zeevisser Thijmen, een paar dagen geleden tegen mij zei dat het al de langste dag van het jaar was geweest.
Wat is er toch veel veranderd, hè, zei mijn vriendin. Ze bedoelde eigenlijk: wat zijn er toch veel mensen doodgegaan in onze omgeving.
Hier in de buurt speelt een orgelman nu heerlijke deuntjes, feestmuziek, de gebouwen rond het Kloosterbunker werken als versterkers, het is op die manier dubbel feest. Misschien is er wat te vieren of is de orgelman er gewoon maar om mensen blij te maken.
Het is weer voorbij die mooie zomer wordt niet gespeeld, je moet de weergoden ook niet verzoeken.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.