‘Ik ben geen boeddhist maar herken die twijfel. Vanaf mijn orthodox-reformatorische jeugd heb ik overal rondgeneusd, steeds verder een stukje naar links opschuivend. Na ook nog achttien jaar bij een spiritueel meester (met soefistische & sjamanistische invloeden) te zijn geweest heb ik mij daarvan een paar jaar geleden teruggetrokken. Sindsdien mediteer ik niet meer. Ik zag steeds dieper in dat elke vorm van spiritualiteit een aanname is: iemand ontdekt iets, denkt dat dit voor iedereen van toepassing is, stampt een sekte, kerk of gemeenschap uit de grond en de leden moeten gaan denken zoals hun goeroe/voorganger/leraar dat doet want daar – en alleen dáár – is de verlichting of het heil te bekomen.
Wat voor de één werkt kan een ander volledig blokkeren! Het gaat erom dat ik mijn eigen waarheid vind, desnoods haaks op alle bestaande gedachten. En het aanzien (lees: fascinatie, aanbidding) dat een goeroe (of aanverwant artikel) ten deel valt, is volkomen misplaatst. H/zij is niets méér dan de volgeling en is – om met de Heidelbergse catechismus te spreken want roots verloochenen zich niet – evenals ieder ander ‘geneigd tot alle kwaad’. Er komt vaak ordinaire macht bij kijken…
En in verlichting geloof ik ook niet meer. Het licht zit in onszelf. En het is een kwestie van karma hoeveel daarvan in dit leven boven water komt. Dat heeft niets te maken met mediteren of regels opvolgen maar met karma: je krijgt wat er op dit moment in je leven past, niets meer en niets minder. Vroeger zeiden ze: “Al verslijt je een kerkbank, als je niet uitverkoren bent kom je toch niet in de hemel.” Als variant kun je stellen: al verslijt je een zitkussen, als het niet jouw karma is kom je in dit leven niet tot verlichting…
Dus sta ik tegenwoordig op eigen benen, ben zelf verantwoordelijk voor mijn denken, spreken en handelen en heb het bestaan van een (straffende!) god als hersenspinsel afgedaan. Ik herken me wel in Hein Thijssen die ten slotte ook aannam dat god niet bestaat. Ook dit is een aanname maar een stuk realistischer dan de vele goden – met hun vaak tegenstrijdige geboden en verboden – die sinds de mensheid in het leven zijn geroepen. Zonder god ben je een autonoom mens, zelf verantwoordelijk voor wat je doet en hoe je bent.
Ik geloof wel dat er een kosmische energie is die levenskracht uitzend. Maar dat staat los van geloof of ideologie. Het is geen externe godheid maar een kosmische bron die zich innerlijk manifesteert.
Dus twijfel maar lekker verder, dat is heilzaam. Voor mij was het loslaten van regels na een leven vol ‘moeten’ een bevrijding. En in plaats dat de wereld verging draaide hij rustig verder. Ik heb het mediteren nog geen dag gemist…
Mijn opa zei vroeger: “Een kip die krabt vindt altijd wat.” En dat doe ik nu. Daarom lees ik het BD en soms krab ik iets boven waarbij ik denk: dank je wel! Maar er kan net zo gemakkelijk uit soefistische, Joodse, humanistische of wat voor bron iets tot mij komen…
Jij, Joop, schrijft: Ik word er zo troosteloos van om altijd weer vriendelijk te moeten zijn.
Je moet niets, dat wordt je opgelegd of je legt het jezelf op. Vriendelijk zijn zonder een vriendelijke bron inside is een farce. Je bent vriendelijk uit jezelf en zo niet, kun je het beter niet faken. En er is echt niets mis met een keer uit je pan gaan – Jezus sloeg ze ook met een zweep uit de tempel…
De enige levensregel is: berokken niemand bewust kwaad. Al het andere is onbewust en daardoor een vergissing die hersteld kan worden. Punt.
Ik schrijf als aanhef van een brief vaak ‘Hayy’ in plaats van het Engelse ‘hi’. Hayy is een van de namen van Allah (een van de vele benamingen voor de kosmische kracht) en betekent ‘Leven’. Dat wens ik iemand dan toe. Blijf dus gerust je berichten op de gebruikelijke manier ondertekenen, zonder dit te ‘moeten’. En vooral zonder er troosteloos van te worden want dat haalt de kracht eruit…’
Zij-die-niet-genoemd-mag-worden zegt
Karma is ook een geloof of aanname.
En soms een gevaarlijke.
Zelf neig ik meer om niet meer in karma te geloven.
Ruud van Bokhoven zegt
Dat je niet in karma of kamma geloof is natuurlijk je goed recht, echter is karma niet te vergelijken met een onzichtbare ziel in een religie die in twijfel getrokken kan worden.
Karma is een bestaande ontwikkeling van je persoonlijkheid die jou uniek maakt en vormt zich in je brein, een persoonlijkheid die als er bijvoorbeeld aan een goede vriend of vriendin gevraagd zou worden wie jij bent, zij vrij nauwkeurig een omschrijving van jou kunnen geven omtrent je karakter.
Je karma bouw je ook op met positieven en negatieve handelingen, waarin je jezelf steeds beter gaat vormen in je denkwijzen en handelingen of juist niet.
Of je karma ook meeneemt naar een volgend leven na een reïncarnatie kan je zien als een geloof en dat is een kwestie van wel of niet accepteren.
Hans Tilman zegt
Helder betoog waar ik mijzelf ik herken. Ook ik ben wars van leerstoelen en daaromheen groeperende volgelingen. Op een of andere manier hebben die hun ‘waarheid’ gevonden. Merkwaardigerwijs draait het hier om het woord vinden. Zij vinden (ergens iets van) maar vinden niets meer omdat het zoeken is opgehouden. Vaak zitten de vragende mensen in een kring en de antwoordende meester in het midden of frontaal voor de groep. Op elke vraag een antwoord. Het interessantste is uiteindelijk de zoektocht naar het vinden van de waarheid zelf, dat wat je denkt (het zoekproces) heeft waarde, wetende dat je te allen tijde langs ‘de waarheid’ zult tasten. We willen en moeten het leven doorgronden, maar dát dit mogelijk is een utopie. Ik pleit voor het bewust niet weten en het aanvaarden van twijfel. Iedere keer als ik iets vind dan zeg ik tegen mijzelf: ‘Is dat zo?’ En daarna vind ik weer iets anders.
Geertrudis Verbeek zegt
Charaiveti Charaiveti – keep on keeping on … en weer verder 🙏
Gerry Verbeek