Het was een bijzondere dag.
Ik stond een half uur buiten in de regen in een nog niet eens zo qua lengte maar door de anderhalve meter afstand lange rij bij Coolblue aan het Oostplein om er bestelde speciale stofzuigerzakken op te halen voor mijn stofzuiger. De vorige week in de Kloosterbunker geplaatste luchtzuiveraar slingert elke seconde tussen de 10.000 en 200.00 negatieve ionen de ruimte in die zich binden met kwalijke stoffen in de omgeving. De grond ligt er bezaaid mee maar je ziet ze niet. Mijn stofzuiger heeft een Hepa-filter die voorkomt dat de opgezogen troep weer de ruimte in gaat maar in de speciale stofzuigerzak blijft zitten.
De regen op de kop was heerlijk.
In de auto kreeg ik ineens last van de reclameboodschappen, op alle zenders die ik aanklikte. Ga elektrisch rijden voor 45.000 euro, laat je boodschappen bezorgen door Plus, geef een blad weg via een bon, ene Linda over vrouwen die kanker hebben, geen kinderen kunnen krijgen of juist ellendelingen als kinderen hebben. Neem dit, neem dat, koop zus, koop zo. De hebzucht droop uit de luidspreker tot ik de knop uit indrukte.
De stilte was heerlijk.
Bij de oliebollenkraam van Richard Visser was een werknemer de kraam aan het reinigen, ik denk tegen corona, ik rook een lichte bleekwatergeur. Ik kocht tien oliebollen, met rozijnen. Suiker er over heen of in een zakje er bij, vroeg de verkoopster. Nee, hoor, ik heb thuis poedersuiker, zei ik. In de auto kon ik mijn hebzucht niet bedwingen en at achter mekaar twee van de goedgevulde doch ook grote bollen op.
De bollen waren heerlijk.
Moedig voorwaarts!