De foto laat de voormalige zeesluis van Termunterzijl in Oost-Groningen zien. Het eind van een bewoonde wereld, zo leek het. Ik was er in de zomer van 2012 en het was er heerlijk. De natuur overweldigend. De stilte weergaloos. Het dorp met tegen de 300 inwoners ligt aan de Eemsmonding en je hoort er alleen het ruisen van de wind en het geblaat van schapen. Het is een prachtige plek om te mediteren of zomaar weg te dromen op een bankje of in het gras. Een el dorado voor schuwe mensen zoals ik. In het water lagen pleziervaartuigen, de enorme houten sluisdeur stond open. Het was eb toen ik er was. Het beeld prikkelt de fantasie van zee, storm en hoog water. De strijd tegen vloed en vernietiging. Het dorp is ontstaan nadat in 1601 in het Termunterzijldiep een sluis werd gelegd. In 1686 werd de zijl verwoest en kwamen bijna alle inwoners om tijdens de Sint-Maartensvloed. Als je goed luisterde hoorde je het gehuil en geschreeuw van de drenkelingen In 1725 werd in opdracht van de stad Groningen een nieuwe sluis gelegd: de Boog van Ziel.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.