Duiken naar de bodem van het denken.
Zoeken naar ons diepste wezen, de laatste waarheid, de hoogste autoriteit, de ware toedracht et cetera is net zoiets als zoeken naar de bouwstenen van de kosmos.
Fysici vinden weliswaar steeds meer deeltjes, maar elementaire, ho maar.
En zijn het nog wel deeltjes, die rare dingetjes die…
– geen massa hebben;
– geen ruimte innemen;
– op meerdere plaatsen tegelijk verschijnen;
– elkaar sneller dan het licht beïnvloeden;
– zich vaak voordoen als golven;
– zich alleen laten beschrijven als waarschijnlijkheidsfuncties;
– zich uitsluitend vertonen aan geschoolde waarnemers onder kunstmatige omstandigheden;
– zomaar verschijnen en verdwijnen in het ziedende niets dat kwantumvacuüm heet?
Als we al geen elementaire deeltjes kunnen vinden, hoe groot is dan de kans op elementaire gedachten?
Laten we deze redenering het regressieargument noemen.
