Gisteren reed ik door het mooie Brabantse land. Ik heb er lang gewoond en kende er tot ik schuw werd en allergisch voor menigten en betweters, mensen van naam en faam, vrienden en familie. Hoog in de lucht vloog een V-formatie ganzen, voor mij naar links. Er leek een tweedeling in de formatie te ontstaan- een tweede V vormde zich. Met een nieuwe voorvlieger. Vlogen de kopganzen sneller dan de achterhoede? Of de achterhoede langzamer? Even later sloot de formatie zich weer, ik zag hoe de achterblijvers sneller gingen vliegen en hoe dat lukte. Het kostte kracht, ik merkte vanaf de grond de verwarring. Ganzen die naar links en rechts vlogen. En even later weer naar links, al bestaat dat begrip voor ganzen niet.
Het deed me erg goed die inspanning te zien. Geen wij en zij, geen achterblijvers of verliezers, bij elkaar blijven ook als het even moeilijk is. Ik vond het ook wel verdrietig om te zien hoe de ganzen vertrokken. De natuur staat op kantelen: wat weten de ganzen wat ik niet weet.
Moedig voorwaarts!