De leegte van de Hartsoetra
Hier, Śāriputra, is vorm leegte leegte juist is vorm, vorm bestaat niet zonder leegte, leegte niet zonder vorm. Wat vorm is, is leegte. Wat leegte is, is vorm. Dit geldt net zo voor gevoel, kennen, disposities en bewustzijn.
Die met die tatoeage of het boeddhabeeld, tja – hadden zich misschien beter moeten informeren maar dat was het dan, voor de rest lokale lange tenen. Een trapje erger is het al als je bewust scabreuze foto’s maakt bij boeddhabeelden, er zijn gevallen geweest van topless en ‘moonen’. Maar dit slaat écht alles, doelbewust een stekker eruit halen omdat het JOU niet aanstaat (had dan een ander guesthouse/hotel geboekt ver weg van een tempel…) en totaal niet geïnteresseerd in wat die duizend luisteraars ervan vonden. Zou in elk land strafbaar zijn :-(
With folded palms,
De redactie heeft het over een *zaaltje* gelegen bij een hotel. Daar passen uiteraard geen 1000 luisteraars in.
De redactie meldt ook dat de man eerst gevraagd had of het wat zachter kon en dat daar geen gehoor aan werd gegeven.
Los van dat alles, antropologisch is het een interessante geval. Boeddhistische teachings via een geluidsinstallatie in een Birmees hotelzaaltje. Tja, dat lijkt op de Bingo-avond van de R.K. plattelandsvrouwen in NL anno 1958. De sukkel uit NL die de stekker eruit heeft getrokken heeft uiteraard huisvredebreuk gepleegd. Maar het wordt gegooid op ‘belediging van een godsdienst’. Waarmee uiteraard bedoeld wordt belediging van de verholen staatsreligie boeddhisme. In Myanmar verschijnt niemand voor de rechter als hij de stekker uit de geluidsinstallatie van een plaatselijke moskee trekt. Hypocrisie in Myanmar voor een sukkel uit NL.
Het is een mentaliteits kwestie.In een ander land krijg je een absurd hoge boete of gevangenis straf voor een papiertje op straat gooien. In het Westen hebben we een andere mentaliteit,een ander vrijheids- en autonomie besef.
In de burgerlijke pers in Nederland viel in deze zaak zelfs de term heiligschennis. Gaat het over boeddhisten, heet het meteen heiligschennis. Dansen op een politieauto zou ik dan toch eerder heiligschennis noemen.
Ik was de afgelopen vier winters 60 dagen in retraite in Myanmar. Niet midden in de stad, maar op het platteland, met boeren als buren. Ieder jaar gebeurde het wel een keer of vijf dat er om 4 uur ’s nachts, of om 2 uur ’s middags, of om 10 uur ’s avonds, of gerust ook tijdens de Dhamma-lering van Sayadaw U Pandita van 6 tot 7 ’s avonds, er van buitenaf knetterharde muziek door het meditatiecentrum schalde. Soms wel twee uur achtereen.
Ik stelde mij dan een enorme ghettoblaster voor. En dat die arme drommels hier die misschien pas sinds kort tot hun beschikking hebben. Of dat de buren misschien geen boeddhisten waren. Dat was daar in het verre buitenland in ieder geval goed voor mijn vaderlandsliefde: ‘Ik leef tenminste in een land dat zo beschaafd is dat daar de politie binnen een half uur aan dit geweld een einde zou maken.’
Was het deze muziek, Guus? Gek wordt je ervan. Het hartstikke zen https://www.youtube.com/watch?v=Qu5G443dQ4A
Maar liever dan toch dit https://www.youtube.com/watch?v=ELRh7u7uvVw
:-)