Lobsang Sangay, de premier van de Tibetaanse regering in ballingschap, dringt er bij regeringen van andere landen in de wereld op aan meer aandacht te besteden aan de benarde situatie waarin zijn volk verkeert. Hij zegt teleurgesteld te zijn dat tientallen zelfverbrandingen door wanhopige Tibetanen niet hetzelfde effect heeft als die van één Tunesische man- Manoubia Bouazizi, in 2010, die tot de Arabische lente in zijn land leidde.
Lobsang Sangay zei maandag dat de mensen die tot een zelfverbranding over gaan, geen andere vormen van protest meer voor ogen hebben, als een daad tegen de Chinese overheersing van Tibet. Van de ongeveer vijftig Tibetanen die zichzelf in brand staken overleefden er slechts negen.
De Chinese regering beschuldigt de Tibetaanse leiders de zelfmoorden aan te moedigen. Sangay noemde het zijn plicht om aan te geven en te benadrukken waarom deze mensen voor de vuurdood kiezen. Vorige week riep hij zijn volk op te stoppen met deze vorm van protest, omdat hij dit middel te zwaar vond.
Sangay zei dat hij streeft naar autonomie van Tibet binnen de Chinese grondwet. Hij is voor en dialoog met China maar zegt dat veel zal afhangen van de houding van de nieuwe Chinese regering, in oktober dit jaar. Als de Chinese leiders de terugkeer van de Dalai Lama naar Tibet zouden toestaan, zou dat van meer betekenis zijn dan alle andere investeringen die China doet om indruk te maken als machtige staat.
Django zegt
Wie wel steeds opnieuw in staat was het lot van de inwoners van Tibet onder de aandacht brengt is Tsering Woeser. En op positieve wijze ook. Ik was dan ook heel blij dat het NRC stukjes van haar blog in de krant opnam en las ze graag. Maar de publicatie ervan lijkt net zo onaangekondigd te zijn gestopt als ze begon. Haar laatste column in het NRC dateert al van bijna een half jaar terug: 29 februari. Heeft iemand een idee waarom? Ziet het NRC niets meer in haar stukjes, of is haar het bloggen helemaal onmogelijk gemaakt, sinds ze die prijs heeft gewonnen?
Ja, ik weet het; dat moet je het NRC vragen. Het kwam zomaar bij me op bij het lezen van dit bericht.
Joop Romeijn zegt
Mogelijk weerspiegelt dit stoppen de desinteresse van de Nederlandse politici voor de situatie in Tibet.
Vandaag is een onderzoek van het Instituut Clingeldael gepubliceerd over de buitenlandse politiek van de huidige regering en de verkiezingsprogramma’s onder de titel: Rijk-Achter-de-Dijken”. Het zoekwoord “Tibet” levert NUL treffers op. Dus: laten we ons geen illusies maken over wat Nederland gaat doen.
Overigens, dhr. Sangay zou gezegd hebben “Als de Chinese leiders de terugkeer van de Dalai Lama naar Tibet zouden toestaan, zou dat van meer betekenis zijn dan alle andere …” Ik dacht eigenlijk dat de Dalai Lama zelf al tot de conclusie was gekomen dat hij een offer moet brengen en niet meer moet streven en hopen op die terugkeer; nu zijn achterban nog.
Het voeden van de hoop op terugkeer verlengt m.i. het Tibetaanse drama alleen maar.
En boeddhisten willen toch niet illusies in stand houden?
Django zegt
Kom, kom, zo hopeloos is de situatie niet. Achter de schermen in Beijing woedt op het moment een hevige machtsstrijd tussen de neomaoïstische garde en hervormers, die democratieseringen willen doorvoeren. En die laatste groep, waartoe niet de minsten behoren, lijkt aan de winnende hand.
Tot nog toe waren de Tibetaanse regering in ballingschap en Beijing snel met elkaar uitgepraat, omdat de Tibetanen ‘echte autonomie’ binnen een democratische ordening vragen. En dat is iets wat Beijing niet kon toestaan.
Beijing kan dat niet omdat het daarmee verwachtingen zou wekken onder haar eigen bevolking en bij andere etnische groepen in het land. Toestaan van een democratische set-up in Tibet zou het binnenhalen van het paard van Troje zijn.
Maar er gloort echt wel perspectief, want binnen en buiten de partij gaan steeds meer stemmen op die pleiten voor democratische hervormingen. De ontwikkeling van het land stagneert namelijk steeds meer en steeds meer mensen wijzen het autoritaire één–partij systeem aan als een belangrijk obstakel.
Maandag mocht een lokale journalist uit Rangoon op de website van de People’s Daily, het officiële orgaan van het centraal comité van de Communistische Partij, zijn vreugde uitjubelen over de democratisering in Myanmar: “Dit is een grote dag voor alle journalisten in Myanmar,” stond daar onverbloemd.
De krant plaatste het citaat ook op zijn Sina Corp-account, (de microblogdienst van Weibo) en oogstte daarmee alom bijval: “Een pluim voor de People’s Daily,” schreef Kai Fu Lee, de voormalige president van Google China.
Het is te vroeg om te juichen. In de De Global Times, een tabloid uitgegeven onder auspiciën de People’s Daily, kregen de nationalistische en conservatieve krachten een podium. Die toonden zich een stuk minder enthousiast over de ontwikkelingen in Myanmar. Een redactioneel commentaar van dinsdag betoogde dat China het voorbeeld van Myanmar nooit mag volgen. “We zouden naïef en kinderachtig zijn.”