In een verjaardag schuilt de belofte van het leven…

Vanavond zendt de boeddhistische radio in het programma de Nachtgast een bewerking uit van het eerder uitgezonden interview met Laura Maaskant.

Ze is nu 21 en zes jaar geleden werd bij haar een uitzonderlijke vorm van kanker gevonden, die de levensverwachting aanzienlijk bekort. Laura onderging zware behandelingen, waarna de scans er hoopvol uitzagen. Intussen maakte ze haar VWO af en ging zelfstandig in Amsterdam wonen om er kunstgeschiedenis te studeren.

Maar na drie-en-een-half jaar kwam de kanker terug en inmiddels leeft ze in de wetenschap dat ze niet meer beter zal worden. Laura schreef er een openhartig boek over: LEEF! Maar hoe leef je met die wetenschap als je jong en vol levenslust bent? Wat doe je met tijd als er geen toekomst is?

Met Sarah Marijnissen sprak ze over haar meditatieve oefeningen en de kunst om het leven toch positief tegemoet te zien. En: hoe is het nu met haar?

‘Wie nodig je uit op je verjaardag? Ik sprak er uitgebreid over op de eerste Golden Life Day die afgelopen zaterdag, op mijn verjaardag, plaatsvond. Papa, mama, drie mooie broers, liefhebbende familie, Tirza, vriendinnen, bestuursleden, sponsoren en andere gasten: ze waren allemaal daar, op mijn verjaardag en de Golden Life Day. Toch was er ook een hoofdgast, eentje die met al mijn genoegen werd binnengelaten.

Hoe kwam deze hele dag tot stand? Het had alles te maken met het maken van rituelen. Sinds een jaar of vijf weet ik namelijk precies wat ik elk jaar heb gedaan op eenentwintig maart. Een jaar bij mijn leeftijd optellen, is een hele gebeurtenis geworden. Juist het hele vanzelfsprekende, vaststaande idee achter jarig zijn: ouder worden, een jaar erbij tellen, is tegelijkertijd hetgeen waarvan alle vanzelfsprekendheid verloren is gegaan. Waar jarig zijn eerst een jaarlijks terugkerend event was, is het nu een dag buiten het gewone. Allerlei gevoelens, spelen in de weken voorafgaand aan mijn verjaardag en ook de dag zelf is en blijft wonderlijk. Sinds een jaar of vijf verloopt mijn leven bovendien niet meer volgens een schema en niets verloopt volgens een vaststaand plan. Het leven loopt zoals het loopt, en telkens als ik probeer enige structuur aan te brengen, blijkt het leven vaak andere dingen in petto te hebben. In de stroom van constante veranderingen weet ik dat mijn leven alles behalve voorspelbaar en saai is. Het ritueel van mijn leven is dat er geen structuur is, geen planning en in dat ritueel wordt altijd een grote mate van flexibiliteit gevraagd. 

Ergens geeft het ook wel jeu aan mijn hele bestaan: niet wetend hoe, of en waar de dagen van morgen zich zullen afspelen. Zo zat ik vorig jaar op mijn verjaardag in het vliegtuig met een van mijn broers, omdat we in Spanje een stuk van de Santiago de Compostela wilden lopen. We aten petit fours gebakjes als ontbijt in het vliegtuig en dronken ‘s middags in de Spaanse zon champagne. Het jaar daarvoor werd ik wakker op zeven hoog in mijn studentenkamer van twaalf vierkante meter, net buiten de ring van Amsterdam.                                  

En zo ziet elke verjaardag van de afgelopen jaren er anders uit. Toch heb ik juist in deze tijd behoeften aan rituelen. Wellicht om een klein beetje voorspelbaarheid in mijn onvoorspelbare leven aan te brengen. Of omdat rituelen prachtige momenten zijn om aan terug te refereren en een ritueel – een vaste handelingen, met vaststaande gebruiken en bepaalde handelingen die jaarlijks terugkeren – extra betekenis kan toevoegen aan een moment. Vorig jaar kwam tijdens onze mini-pelgrimstocht ter sprake dat ik niet de enige was die behoefte had aan rituelen: het was immers de eerste verjaardag dat we wisten dat er vanaf nu minder verjaardagen zouden volgen dan er geweest zijn en mijn broer en ik wilden vorm geven alle komende verjaardagen. 

In een verjaardag schuilt de belofte van het leven, iets waar 21 maart, het begin van de lente, daarnaast geen beter symbool voor kan zijn. Mijn broer en ik spraken af dat er jaarlijks op de 21e maart een feest zou moeten komen. Natuurlijk zou er een moment van bezinning mogen zijn, omdat juist in de verwelkoming van het hele scala aan emoties ook plaats kan zijn voor het aansnijden van een verjaardagstaart. Het klinken van een glas. Oftewel: een viering van het leven. Langzaam vormde in die week ook het meer concrete plan voor de Golden Life Foundation. Ik stond aan de vooravond van de lancering van Leef! en had mezelf voorgenomen te gaan bedenken wat er precies uit voort moest komen. Hoe de basis van mijn boek, namelijk het leven in het nu en het niet uitstellen wat je in het heden doen kunt, kon blijven voortbestaan in een andere mal. Op dag vier van onze Noord-Spaanse tocht, met spierpijn in mijn benen na de kilometers die we al gemaakt hadden, was het idee van de viering van mijn verjaardag compleet. Jaarlijks zou er een festijn worden georganiseerd wat tevens een symposium kon zijn voor de Golden Life Foundation. Jaarlijks op 21 maart, mijn verjaardag, zal er vanaf nu een Golden-Life-Day-dag plaatsvinden. 

Het was een feest. We reikten onze eerste cheque uit aan het Ricciotti Ensemble, genoten we van Kim Spierenburg, A song for You en een dag waarop ontmoeting, verbinden en eigen dromen delen centraal stond. Het was een verjaardag met een gouden glans, door al het spektakel van de middag, maar zeker ook door de intimiteit van een ontbijtje met net-gewassen haren en een afterparty met enkelen bij mij thuis. 

Terugkomend op de hoofdgast? Er waren – zoals gezegd – vele aanwezigen, maar de hoofdgast van de middag was het Leven. Hij straalde, hij zong, hij lachte, hij danste, hij kleurde en sprak. Hij had lief, tilde op, nam mee. Het Leven maakte de dag. Hij was het die schitterde.

 Hij was de perfecte hoofdgast van de dag.’

De Nachtgast, Laura Maaskant. Uitzenddatum: Woensdag 29-4-2015 00:00 – 00:35 uur, NPO Radio 5.