Ahmad sits in his bed at Nasser Hospital in Khan Yunis, saying, “I used to love playing f
Vandaag plaatste onze krant een bericht waarin het aantal (burger) slachtoffers werd gemeld als gevolg van Israëlisch militair geweld tegen de militante beweging Hamas. In het bericht werd gemeld dat bij minstens duizend Gazaanse kinderen (een deel van de ) ledematen is geamputeerd. Ik bekeek de foto’s van die kinderen, peuters en kleuters, zonder been, arm of hand en vond het schokkend. Er zijn geen woorden voor, voor dat leed. Op deze foto is een driejarig kind te zien met een smiley op zijn shirtje gespeld. Is het niet om te janken?
We leven in een gedegenereerde tijd en wereld, hield mijn boeddhistische leraar haar studenten voor.
In Oekraïne zijn al 150.000 jonge mensen die ze soldaten noemen om het leven gekomen in de oorlog met Rusland. In Rusland zullen dat er niet minder zijn. Oekraïne roept nu oudere mannen op om aan te vallen en te verdedigen. Gaza en Israël worden geteisterd door geweld en verschrikkelijke aanslagen op kibboets en niemand lijkt in staat dat te stoppen. Mensen gruwen van dat geweld en laat nu juist deze week het ministerie van defensie – vroeger heette dat het ministerie van oorlog- met een advertentiecampagne beginnen onder de leus: Kom werken bij defensie (vrij vertaald), ‘werken’ is bereid zijn mensen te doden, toch? En zo gaat het maar door. Oorlog werd defensie en defensie oorlog.
Moge iedereen gelukkig zijn, en vrij, met name jij.
Vrede en alle goeds.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
Wulf zegt
We schijnen deze haat, geweld, machtswellust allen, veel kleiner, in ons te hebben, maar eenmaal geëscaleerd in het groot snappen we het helemaal niet meer. Het ontstaan gaat ongemerkt en heel verraderlijk. Het is de kromme denkwereld die de vijand is van de daders en slachtoffers.