Opnieuw brengt Animal Rights afschuwelijke beelden uit een slachthuis naar buiten. Deze keer gaat het om slachter Moerbeko, groothandel in vlees en vleesproducten, uit Zele, in Oost-Vlaanderen, België. ‘In de beelden van 2020 is te zien hoe er met schapen wordt gesmeten, hoe de dieren getuige zijn van de slacht van hun lotgenoten en hoe zeker één schaap bij volle bewustzijn aan de slachthaak lijkt te hangen,’ verklaart Animal Rights campagnecoördinator Els van Campenhout.
De belangrijkste bepaling uit de Europese ‘Verordening (EG) nr. 1099/2009 van de Raad van 24 september 2009 inzake de bescherming van dieren bij het doden’ is die van hoofdstuk II, artikel 3.1: ‘Bij het doden van dieren en daarmee verband houdende activiteiten wordt ervoor gezorgd dat de dieren elke vermijdbare vorm van pijn, spanning of lijden wordt bespaard.’ In een advies van 10 september 2020 aan het Hof van Justitie van de Europese Unie heeft Advocaat-Generaal Gerard Hogan deze bepaling nog de hoeksteen van de Europese reglementering inzake de bescherming van het dierenwelzijn genoemd.
De Advocaat-Generaal stelt in dat advies: ‘Verordening nr. 1099/2009 stelt onder meer regels vast voor het doden van dieren die worden gefokt of gehouden voor de productie van levensmiddelen. Zoals blijkt uit de titel van de verordening zelf en uit artikel 3, lid 1, bestaat het belangrijkste doel van de verordening erin dieren te beschermen en hun elke vermijdbare vorm van pijn, spanning of lijden tijdens het slachten en daarmee verband houdende activiteiten te besparen.’
De Europese Verordening stelt minimumregels vast voor de bescherming van dieren in de EU bij het slachten of doden. Uit de beelden in Zele is volgens Animal Rights duidelijk dat zelfs deze minimumregels niet worden nageleefd; dat er onder het personeel en leidinggevenden blijkbaar geen interesse is om de dieren ‘elke vermijdbare vorm van pijn, spanning of lijden’ te besparen.
Stress
De schapen in de beelden zitten al voor de slacht onder het bloed van hun soortgenoten. Ze kunnen zien, horen en ruiken hoe hun lotgenoten sterven, terwijl ze wachten op hun beurt. ‘Je ziet de schapen op elkaars rug klauteren om zo ver mogelijk weg te komen van de slachtplek,’ zegt Van Campenhout. ‘Dit moet enorm stressvol voor deze dieren zijn.’
Schapen worden ruw bij hun vacht gegrepen en eraan opgetild. Artikel 1.8 in Bijlage III van de Verordening zegt: ‘Het is verboden […] de dieren bij kop, oren, horens, poten, staart of vacht op te tillen of voort te trekken, of ze zodanig te behandelen dat het hun pijn of vermijdbaar lijden berokkent’.
Vervolgens worden de dieren ruw op hun rug neergesmeten, een onnatuurlijke, stressvolle positie voor een schaap. Enkele dieren trappelen wild met hun poten. In Artikel 3.1 van Bijlage II van de Verordening staat: ‘Fixatie-uitrusting en fixatievoorzieningen zijn zodanig ontworpen, gebouwd en worden zodanig onderhouden dat:
- a) de methoden voor het bedwelmen of het doden optimaal kunnen worden toegepast;
- b) letsel of kneuzingen bij de dieren worden voorkomen, en
- c) eventuele worstelingen om los te komen en het uitbrengen van geluiden tijdens het fixeren van dieren zoveel mogelijk worden beperkt;
- d) het fixeren zo kort mogelijk duurt.’
In de beelden is te zien hoe ze langer in deze positie doorbrengen dan noodzakelijk is. De slachter scherpt eerst nog eens zijn mes, voordat hij de verdovingstang ter hand neemt om de dieren elektrisch te bedwelmen. Artikel 9.3 van Hoofdstuk II van de Verordening zegt: ‘De bedrijfsexploitanten zorgen ervoor dat dieren pas in fixatieapparatuur worden geplaatst, waaronder apparatuur voor fixatie van de kop, wanneer de voor met bedwelming of verbloeding belaste persoon gereed is om het dier zo snel mogelijk te bedwelmen of verbloeden.’
In tenminste één geval bedwelmt en keelt de slachter het ene schaap eerst, terwijl het dier ernaast, bij volle bewustzijn, op de rug liggend, daar getuige van is. Zeker één schaap trapt zo wild om zich heen en probeert de kop op te richten na aan een achterpoot opgetakeld te zijn, dat niet vol te houden is dat het hier gaat om stuiptrekkingen. Dit dier is na bedwelming en kelen weer bij volle bewustzijn.
Niets ‘humaans’ aan slachten
Als de reeks slachthuisbeelden die Animal Rights het publiek en overheden de afgelopen jaren heeft voorgeschoteld één ding duidelijk maken dan is het wel dat het predikaat ‘humaan’ nergens op de slacht van toepassing is. ‘Deze dieren willen niet dood en dat is het enige wat werkelijk telt,’ vat Van Campenhout samen. Animal Rights zal ook deze nieuwe beelden voorleggen aan de autoriteiten, meer bepaald de Vlaamse inspectie Dierenwelzijn en het FAVV. Animal Rights geeft haar advocaat opdracht om officiële klachten neer te leggen.
