MEREL
Geachte koorleden, de weg van groen naar rijp is lang. Als mereltje volgde ik getrouw de zangvoorschriften en het IJzeren Repertoire. Ik ging vervolgens naar kritische geluiden luisteren, naar nieuwe ideeën zoeken, andere interpretaties uitproberen. Daarna ben ik gaan zingen wat m’n hart me ingaf en ging les nemen bij een oude rot. Die hoorde me aan en zei na zeventien noten dat het niet om aan te horen was. Dat ik beter een toontje lager kon zingen. Dat was het begin en tevens einde van de zangles en stond ik weer buiten.
Afijn, een tijdje later had ik het wel gezien. De voorschriften, het ijzeren repertoire, de kritiek erop, adviezen om vooral je hart volgen, toontje hoger dan wel toontje lager. De hele mikmak. Na alle gedoe kan ik je wel zeggen: de zangkunst stelt weinig voor. Les nemen stelt nog minder voor. Als niemand en niets, ook je hart niet, over je schouder meekijkt sla je vanzelf de goede toon aan.
Vera zegt
Heel mooie beeldspraak en oh zo waar!