Ik las in Het Parool van 4 juli dat er vijftig Amsterdamse gezinnen moeten vertrekken na afloop van de juridische procedures van het kinderpardon. De kinderen, vaak al pubers, zijn hier geboren en getogen, maar moeten toch terug naar een land waarvan ze de taal niet kennen en er volledig vreemd zijn. Zelfs het pleidooi van de burgemeester schijnt niet te helpen. Het is alsof het de schuld van de ouders is, dat ze kinderen hebben, die in de gevoeligste periode van hun jeugdleven een geestelijke doodstraf krijgen opgelegd.
Wat is hun fout? Is een proces van jarenlange onzekerheid nodig om tot rechtszekerheid te komen? Procedures zijn blind voor de wanhoop van de lange onzekerheid van een kind, dat zich afvraagt wat voor nut het heeft om te studeren als het toch weg moet. Het kan door het kind beleefd worden als een geestelijke doodstraf en tot diepe frustratie leiden, ook bij hun in Nederland blijvende vriendjes. Frustratie kan een voedingsbodem worden voor terrorisme. Het is wel kortzichtig om ervan uit te gaan dat het kind toch naar het buitenland gaat. De jihad zit vol met jonge mensen waar ook Nederland last van kan krijgen. Hun haat kan ook in Nederland haatgevoelens opwekken die tot uitbarsting komen.
Als een juridische procedure ertoe leidt dat een in Nederland opgegroeid kind, voortaan het recht wordt ontzegd hier langer te blijven, dan is dat dodelijk voor de verdere groei van dat jonge leven. Gelukkig zien veel mensen in Nederland dat in. Heel veel burgemeesters verzetten zich tegen dit onmenselijke kinderpardonbeleid, maar de onmenselijke dictatuur van de juridische procedure blijft gehandhaafd. Het gaat niet om menselijkheid, maar om partijbelangen. Hoe kan de politiek het toestaan dat de toekomst van een kind wordt opgeofferd aan een partijbelang?
Ik vraag me af of we met onze hardvochtigheid voor kinderen vergeten zijn dat we onze rijkdom te danken hebben aan onze kolonisatie en slavenhandel. Het is vanzelfsprekend dat er grenzen zijn voor het toelaten van asielzoekers, maar de norm moet gegrond zijn op menselijkheid en niet op procedures die jaren duren voor er een besluit wordt genomen.
Het is een hoopvol teken dat talrijke burgemeester zich tegen dit beleid verzetten en dat de kinderombudsman zich ook inzet voor het lot van deze kinderslachtoffers.
duckaert paul zegt
door de werelds collectieve groei van het ego van de mensheid krijgen we en scheppen we zo een situatie ,,,kennen we nog het woordje altruïsme (onbaatzuchtig) ??? groetjes paul
nic schrijver zegt
Altruïsme (onbaatzuchtig ) is geen optie.
Voor alle handelingen zijn redenen te bedenken waarom iemand er baat bij heeft.
Nirvair Kaur Curtis de Ruiter zegt
Juridische procedures gaan dikwijls volkomen langs mensenrechten. Vooral als het gaat om asiel zoekers vanuit landen die de rest van de wereld als bedreigend beschouwt. De Australische detention camps spreken er boekdelen over… een duidelijke schending van mensenrechten!
Interessant dat de landen die kolonialiseerde nu met deze problemen kampen. Er zijn weinig mensen die eraan herinnert willen worden dat Nederland zich schuldig maakte aan slavernij en het overnemen van andere landen. Is er dan toch zoiets als Karma oftewel oorzaak en gevolg?
Nic Schrijver zegt
Karma of niet, asielzoekers moeten fatsoenlijk worden opgevangen.
Jan Musho zegt
Het bovenstaande is een schrijnend gevolg van een mislukt beleid. Vluchtelingen niet binnen x-maanden (maximaal 1 jaar) duidelijkheid bieden betekent het opgroeien van een nieuwe generatie temidden van die vluchtelinoen. Het artikel focust op die kinderen, “de ouders” zijn daarvan niet los te zien. Falend beleid, krankzinnig resultaat. Jammer genoeg wordt nu de nadruk gelegd op dat zo onwenselijke resultaat: nieuwe slachtoffers van een falende mensheid.
Claudia zegt
Mensenrechtenschendingen komen helaas hier in Nederland nog regelmatig voor. Helaas zijn vaak de mensen die de taal en cultuur niet machtig zijn en vaak gevlucht van verschrikkelijke thuissituaties het slachtoffer. Eenzame opsluiting van vluchtelingen die door wanhoop in honger- of dorststaking gaan, de groep vluchtelingen die op straat leven in Amsterdam en amper worden erkend door de overheid; dit komt of kwam recentelijk nog hier in Nederland voor. Deze westerse wereld waar de overheden alleen maar wegkijken, de vluchtelingenstroom als een probleem zien, hekken bouwen en heel hard in de politiek roepen dat het anders moet motiveert mij des te meer om mijzelf in te zetten voor deze groep (rechts)hulpbehoevenden. Helaas duren de procedures vaak lang en heb je soms het gevoel met de kraan open te dweilen bij het procederen tegen de overheid, maar als het dan wel lukt; een veilige toekomst voor een gezin, dat is onbetaalbaar. We mogen nooit opgeven en moeten altijd blijven strijden voor de rechten van de mens en uitspreken tegen de verslavingen naar macht en geld.