Een tijdje geleden kocht ik online grote koffiebekers en schaaltjes. Ik drink graag groots. Veel journalisten zijn koffieleuten. De leverancier was vergeten een sticker met de tekst ‘breekbaar’ op de doos te plakken en de postbode zette de doos hard neer. Ik hoorde de inhoud al rinkelen toen ik de bekers uitpakte.
Vandaag bracht ik de doos met kapotte bekers naar het postkantoor, retour afzender. Ik loop met krukken vanwege ernstige artrose (erfelijk) en door atrofie omdat ik in een supermarkt ben aangereden door een vrouw in een scootmobiel, het AH-syndroom. Terug van het postkantoor zag ik bij mijn auto de huissleutel liggen. Ik kon ze door de lichamelijke mankementen niet zelf oppakken dus ik keek om mij heen naar een helper. Twintig meter van mij vandaan stond een man en ik wenkte hem en vroeg of hij de sleutel wilde pakken. Pas toen kwam ik erachter dat hij nog slechter ter been was dan ik.
Hij bukte traag en ik hield hem aan zijn kleding vast zodat hij niet viel. En het lukte. Ik wenste hem nog een prettige dag en hij mij ook.
Ik keerde terug naar de Kloosterbunker. Een vrouw bleef wachten om de haldeur voor mij open te houden. In de lift vertelde ze dat ze stokdoof was. Soms wel prettig, zei ze. Ik wenste haar nog een fijne dag maar ze hoorde dat niet.
Toevallige ontmoetingen en alleen maar omdat er geen etiket met ‘breekbaar’ op een doos was geplakt. Drie mensen: breekbaar. Heeft niet iedereen een etiket opgeplakt gekregen, een label?
Moge iedereen gelukkig zijn, met name jij.
Vrede en alle goeds zeggen de Franciscanen.
Moedig voorwaarts!

John Verpaalen zegt
Wat een lieve gedachte! En wat een mooi keramisch kunstwerk.