Een dwaaltekst is een gesproken of geschreven demonstratie van niet-weten. Agnose in actie. Sprekend niet spreken. Hardop zwijgen.
Ik kan hier wel een voorbeeld gaan geven, maar bijna al mijn schrijfsels op NietWeten.nl en in de Agnosereeks en in het Boeddhistisch Dagblad zijn dwaalteksten.
Tegen de stroom van het normale denken in beweegt een dwaaltekst zich van de oplossing naar het probleem, van het antwoord naar de vraag, van de conclusie naar de premissen, van het gestelde naar het veronderstelde, van de werkelijkheid naar de mogelijkheid, van eenduidigheid naar meerduidigheid, van redelijkheid naar tegenstrijdigheid – van weten naar niet-weten en daar dan weer voorbij.
Een dwaaltekst in de vorm van een woord of uitdrukking (‘wetend niet-weten’) heet een dwaalwoord.
Een dwaaltekst in de vorm van een sententie (‘De Grote Weg is niet moeilijk voor wie hem kwijt is’) heet een dwaalspreuk.
Een dwaaltekst in de vorm van een dialoog, interview of correspondentie heet een dwaalgesprek.
Je kan een dwaaltekst ook een ontekst, wantekst, kraaktekst, raadseltekst, weetniettekst, dooddenker, asofisme, deconstructie, deconSstructie of tekSst noemen.
