Het Amaravati klooster in de buurt van het Britse Hemel Hempstead werd in 1984 aangekocht door de Engelse Sangha Trust. Het terrein was van een voormalige boardingschool. De aankoop was noodzakelijk omdat het theravadaklooster in Chithurst te klein werd. De tempel en de kloosteromgang zijn in Thais-Engelse stijl opgetrokken. Er wonen continu ongeveer twaalf monniken en zes nonnen op het terrein. Maar er is ook een gezonde aanwas van aspiranten. Daarnaast verblijven er zo’n vijftien gasten uit de hele wereld. Het is het grootste theravadaklooster voor monniken en nonnen in Europa. A-mara-vatî betekent niet-dood-staat.
In het begin van de vorige eeuw kwam een aantal Thaise monniken tot het inzicht dat de strikte meditatiebeoefening zo goed als verdwenen was. Ook de naleving van de vinaya, de leefwijze voor monniken, was in hun zienswijze in de knel gekomen. Er moest iets gebeuren. De daad bij het woord voegend trok een aantal monniken in hun eentje de toen nog ongerepte enorme Thaise wouden in om daar al rondtrekkend te mediteren. De nadruk ligt nog steeds op een strikte naleving van de vinaya, dus geen geld, leven van giften.. En eten wat aangeboden wordt. Achaan Mun was een van die monniken. Achaan Cha de grondlegger van de Thaise bostraditie, zoals we die nu kennen, was een leerling van hem.
In de jaren zestig van de vorige eeuw kwam de eerste westerling, de Amerikaan Achaan Sumedho, een boom van een kerel, bij hem om monnik worden. Na hem volgden vele andere mannen en vrouwen. Er zijn nu een tiental boeddhistische theravadakloosters in Westerse landen. Onder andere het klooster Amaravati (nibbana) dat zo’n zestig kilometer Noordoost van Londen ligt. De huidige abt van het klooster is de uit Amerika afkomstige monnik Achaan Amaro, die Achaan Sumedho opvolgde.
In het Amaravatiklooster heerst een informele sfeer. Abt Amaro ontvangt en praat op een volkomen natuurlijke wijze met iedereen in het klooster. Zwijgen is een groot goed voor een monnik, maar Amaro geniet er zichtbaar van om dat niet te doen.
Amaro is Brit, zijn moeder was een Belgische uit de streek rond Oostende.De grootouders van Amaro zijn ook Belgen en er stroomt meer buitenlands-Europees- bloed door zijn aderen. Zijn ouders, vader was een Londenaar, waren vast besloten om, als ze de Tweede Wereldoorlog overleefden, echt te gaan doen wat ze het liefst zouden doen: bezig zijn met de natuur. De jeugd van Amaro speelde zich dan ook af op een gemengd landbouwbedrijf, met fruitteelt en kippen. De jonge Amaro trad niet in de voetsporen van zijn ouders maar volgde een studie psychologie en fysiologie. Na zijn afstuderen ging hij naar Thailand en voegde zich in 1979 bij de Thaise bosmonniken.
Je kunt je afvragen wat een bosmonnik met een studie fysiologie moet, maar die heeft hem op een wonderlijke manier voorbereid op de aspecten van de leer van de Boeddha. ‘Als je weet wat er zich al niet aan fysiologische processen afspelen in je lichaam dan is het een wonder dat je ‘s ochtends nog op staat’, zegt Amaro.
In de afgelopen dertig jaar heeft Amaro zijn monnikschap wisselend ingevuld. Drie jaar lang hield hij er een aantal dhutanga, aanvullende ascetische praktijken op na. In die periode sliep hij zittend, geleund tegen een muur. Hij was een strikte vegetariër en had de deur letterlijk altijd openstaan voor iedereen. Tijdens de kalme retraiteperiodes werkte dat goed. Maar als er dingen te doen waren en er inspanning gepleegd moest worden, was hij futloos en ‘short tempered’. Vlak voor de jaarlijkse winterretraite in 1987 zei hij tegen zijn abt dat hij zijn ascetische praktijken opgaf, in de veronderstelling dat hij een afwijzende reactie zou krijgen. Maar Achaan Sumedho, die toen abt van het Chithurst klooster was zei ‘good, at last’ omdat de oefening niet zelf een object van gehechtheid moet worden. Ook Achaan Cha zette zijn studenten met regelmaat op het verkeerde been en liet ze ineens heel andere dingen doen dan ze gewend waren of wilden doen.
Niks is zeker, alles is vergankelijk, alles kent een eind. Een Maltese vrouw die in Londen voor een medische behandeling was, vertelde me dat, toen ze Amaro vertelde dat ze een beenmergtransplantatie ging krijgen, hij heel vriendelijk zei: ‘You know you may die’. Natuurlijk wist ze dat en toch deed het haar goed zei ze, ze werd er rustiger van. De therapie sloeg overigens goed aan. Amaro zei later dat ze nog steeds kon sterven, dat leven niet vanzelfsprekend is.
Voor meer informatie over Amaravati
Jules Prast zegt
Een mooi artikel; als ik kon, ging ik er graag op bezoek. Ajahn Sumedho leest als Thich Nhat Hanh; de aandacht zit in iedere regel van zijn gesproken/getranscribeerde tekst en hij maakt ook gebruik van humor.
Amavirati heeft een eigen podcastkanaal. Je kunt er luisteren naar actuele en oudere opnames. Dit is een aanrader. Het is voor mij als zenboeddhist een horizonverbredende ervaring om me via een digitaal radiokanaal te laten voeden door de wijsheid van het Thaise bosmonnikendom.
Ik vind dit artikel mede relevant omdat ik het boeddhisme voor zijn verspreiding in onze streken meer kloosters toewens. Kloosters zijn in de geschiedenis altijd centra geweest waar boeddhistische monniken zich konden toeleggen op hun type beoefening en waar anderen, van buiten, hierin konden delen. De rol van mensen in het actieve leven is verschillend, maar inspiratie betrekken uit een klooster kan een nieuwe impuls geven aan jouw benadering van de dhamma.
Je zou soms hopen dat boeddhistische kloosters zich ook in het lagere en middelbare onderwijs zouden begeven. Nu is bekering tot boeddha, dhamma en sangha vaak een gebeurtenis die zich afspeelt in het leven van een volwassene. Hoe jonger kinderen spelenderwijs met de levensvisie en de waarden van het boeddhisme kennis maken, des te beter, vind ik.
Welgemeende dank aan Arjan Schrier, de auteur van dit artikel, dat althans voor deze lezer vele perspectieven opent.
kees moerbeek zegt
‘Nu is bekering tot boeddha, dhamma en sangha vaak een gebeurtenis die zich afspeelt in het leven van een volwassene. Hoe jonger kinderen spelenderwijs met de levensvisie en de waarden van het boeddhisme kennis maken, des te beter, vind ik.’
Ik word niet blij van het begrip ‘bekering’. Het is mijns inziens beter als iemand uit vrije keuze beslist boeddhist te worden, veganist, of wat dan ook. De beslissing is aan die persoon zelf. Kennis maken met het boeddhisme kan nooit kwaad, maar als het doel is minderjarigen te bekeren zijn ‘we’ op het verkeerde pad. Minderjarigen en sommige anderen zijn zeer eenvoudig beïnvloedbaar.
Toen ik pas geboren was, kreeg ik een plens water over me heen en was mijn ziel het eigendom van de rk. De reden was dat zielen van ongedoopte kinderen in het voorgeborchte terecht zouden komen en geen fatsoenlijk graf zouden krijgen. ‘Ziel’ betekende veel destijds en nu nog steeds voor miljoenen mensen, niet alleen christenen.
Een uitglijer van je, Jules? Ongetwijfeld heb je al een reactie klaar liggen (plaagstootje) :-)
Arjan Schrier zegt
Hoi Jules,
Bedankt voor je complimenten.
Carla zegt
Beste Kees Moerbeek,
Ik reageer hier niet al te vaak. Maar nu even wel. Juist omdat ik moest glimlachen om je getriggerd zijn bij het lezen van het woord ‘ bekering’. Voor mij, eveneens van huis uit R.K., herkenbaar.
Echter, mede vanwege mijn warme belangstelling voor het Boeddhisme, wat met zich meebrengt het ‘wakker zijn’ om niet te oordelen, heeft mij inmiddels gebracht voorbij het getriggerd worden door termen die, zomaar, luikjes uit het verleden openen.
Ik ben het overigens wel eens met de gedachte om kinderen en jong volwassenen, via het aanbod op scholen, naast de bekende Godsdiensten ook het Boeddhisme onder de aandacht te brengen.
Overigens zonder enig waardeoordeel en/of sturing.
Die plens water van toen, Kees, heef er wellicht ook aan bijgedragen aan wie je nu bent. Ik hoop, gelukkig.
Met vriendelijke groet,
Carla.
kees moerbeek zegt
Dank je, Carla.
Ik heb het er met Tenkei Sensei (Uithuizen) wel eens over gehad. Hij had het over de klank van verschillende instrumenten en dat de rk een eigen klank heeft, klarinet hoop ik. Door de rk heb ik de Boeddhaweg gevonden. Ook en al lang daarvoor mijn linkse (soc. dem.) politieke overtuiging. Door me te dopen lieten mijn ouders destijds zien alles voor me over te hebben.
Dat ik jukai ontvangen heb, ligt in de lijn van mijn doop als baby en later vormsel, je kent de riedel :-) Het heeft me gevormd, maar ik ben geen rk priester geworden. Ik heb ermee gespeeld wat in de lijn lag. Dat celibaat leek me op mijn elfde al niks. Ach ja, de meisjes. En nu 50 jaar later? Verbroken langdurige liefdesrelaties met vrouwen, twee volwassen kinderen op wie ik dol ben.
Gelukkig? Ach ja, samsara is nirvana. Maar dat is net als die Katsu-onzin, daar gelooft niemand toch meer in als ik moet geloven ;-)
https://www.youtube.com/watch?v=cH2PH0auTUU