Er zijn van die momenten in een mensenleven waarop zich ineens vragen opwerpen waar je voordien niet zo bij hebt stilgestaan. Een van die vragen is voor mij: waar is mijn hondje nu? Korte toelichting: het beestje is op mijn schoot in slaap gevallen na een prikje van de dierenarts, en daarna geëuthanaseerd. Er is op mijn verzoek opzettelijk een einde aan zijn hondenleven gemaakt om uitzichtloos en ondraaglijk lijden te voorkomen. Er waren uiteraard al voor dat moment vragen, maar daarna waren ze er ook. En op geen van die vragen heb ik een sluitend antwoord.
De eerste vraag is: heb je als mens überhaupt het recht om een hondje het leven te ontnemen door het te laten inslapen? Of moet je niet van recht spreken maar van plicht? En op welke gronden dan wel of niet? Geloof me: ik heb zoveel verschillende meningen van goedwillende mede-levers vernomen, dat ik er bijkans duizelig van werd. En uiteindelijk heb ik een besluit genomen. Dribbel was vijf jaar lang mijn maatje. (Hij was negen toen ik hem in huis nam). Het moment dat hij insliep, kwam voor mij te vroeg…, gelet op het feit dat ik graag zou hebben gezien dat het dier zeker nog tien tot twintig jaar zou hebben geleefd in goede gezondheid …. Ik was er voor het gebeuren doodziek van en daarna ook. Maar ja …, ik ken eigenlijk geen hondjes van 24 jaar oud, laat staan van 34. Of het voor mij te vroeg kwam, is daarom geen reële vraag. Iedereen die een hond heeft, weet van tevoren dat die hond een keer doodgaat. Grote honden zijn met een jaar of tien al echt oud, kleinere met een jaar of veertien. En mijn Dribbel was veertien. Misschien zelfs ouder, want hij kwam uit Portugal en daar sjoemelen ze nogal eens met het opgeven van geboortejaren.
Kwam het voor het hondje misschien te vroeg? Ook weer een vraag waarop allerlei antwoorden mogelijk waren. Wanneer is het te vroeg? Wanneer te laat? Ik wilde voorkomen dat ie terecht zou komen in een toestand van volkomen hulpeloosheid, door zijn poten zou zakken, in zijn eigen vuil terecht zou komen en ga zo maar door. Uitstel van executie zou hem niet jonger, vrolijker, speelser, gezonder of wat ook maken… behalve afhankelijker, zwakker, uitgemergelder en wat al niet. O… nee, hij had géén pijn en hij was niet benauwd. Hij at alleen niet meer en was zo langzamerhand een geraamte in een veel te ruim velletje. Een aanhankelijk, knuffelbaar, zakje botjes dat lieve likjes gaf. Te vroeg of te laat? Zeg het maar.
Een bekende Zen-vraag: heeft een hond boeddhanatuur, is voor mij geen vraag meer. Ik geef er hier geen antwoord op. Ik heb mijzelf een andere vraag gesteld: waar is Dribbel nu? Is hij wel of niet in het Reine Land? Kan dat of kan dat niet? Of is hij in de hemel? In het hondenparadijs? Ik heb mijn kennissen verteld dat ie met de Grote Alphahond mee was gegaan naar het hondenparadijs. Dat was natuurlijk niet correct. Ik had moeten zeggen dat ik hem door de dierenarts heb laten doodspuiten. Klaar. Kost al met al zo’n 150 euro. Daags erna is hij opgehaald om te worden gecremeerd, aangezien ik er geen zin in had om hem zelf in het bos te begraven of om er door een destructiebedrijf lijm van te laten maken. Nu komt Dribbels as in een urntje bij mij terug. Hond in de pot. Kost al met al ook 235 euro.
Even terug naar dat Reine Land. Zouden daar dieren zijn? Dierenzielen? Of zijn daar alleen mensenzielen? Wat is daar eigenlijk, in dat Zuiver Land? Het schijnt een onstoffelijk gebied te zijn waar je gemakkelijk volledige verlichting kunt bereiken. Prima… maar een onstoffelijk gebied met alleen mensenzielen (ik heb daar even geen ander woord voor) lijkt mij bizar. Het is natuurlijk onvergelijkbaar, maar dichter bij een voorstelling van een aards gebied zonder enig ander ziel dan alleen mensenzielenkom ik niet. Het lijk mij een soort woestijn. Saai. Inderdaad een plek om supersnel naar volledige verlichting te streven zodat je er weer vandaan kunt. Waarnaartoe?
Ik heb grote moeite met een Zuiver Land of een Rein Land alleen voor mensen die naar verlichting streven. Erger nog: alleen maar boeddhisten! Nog erger: alleen maar zichzelf boeddhist noemende wezens die ooit mens op aarde zijn geweest.
Waar is Dribbel nu? Ik weet het niet. Maar ik mis hem. Dat weet ik wel.
G.J. Smeets zegt
Dribbel, mooie naam voor je wafje! Ik heb afgelopen vijfentwintig jaar vijf honden – alle vijf door mij geadopteerde vondelingen – onder de zoden gelegd. Hun Reine Land is als het onze: as tot as.