Er is een tijd geweest dat ik het boeddhisme aanhing en mezelf als boeddhist kenbaar maakte. Er moest dan wel naar gevraagd worden want zelf begon ik er nooit over. En uit mijn uiterlijk, woordgebruik of inrichting van mijn woning was niet af te leiden dat ik welk -isme dan ook aanhing.
Een paar decennia geleden ben ik opgehouden met mezelf desgevraagd ‘boeddhist’ te noemen, een beslissing die ik in dit stukje zal toelichten.
Maar eerst effe iets over de kwalificatie ‘autonoom boeddhist’ die bij mijn naam staat. Ik heb die bijnaam niet zelf verzonnen, de BD redactie heeft het gedaan en ik leg me daar zonder protest of mopperen bij neer. Het zijn nu eenmaal anderen die je met een bijnaam dopen. Mijn roepnaam is Goff. Dat is een van de afkortingen van een van de namen die mijn ouders me destijds hebben toebedeeld: Godefridus Jacobus Antonius Maria.
Ik ben opgehouden mezelf boeddhist te noemen toen ik mezelf geen boeddhist meer voelde. Ik was vijftig jaar oud / jong en snapte dat iedereen overal ter wereld met hetzelfde worstelt. En dat overal ter wereld middeltjes en techniekjes voorhanden zijn om de blauwe plekken van de worsteling te verzorgen. En dat er niet meer en niet minder in zit dan elkaars blauwe plekken te respecteren en op verzoek te verzachten. Let wel: op verzoek.
Inmiddels heb ik een forse hekel ontwikkeld aan het ‘boeddhisme’. In het Oosten is het al eeuwenlang tot een regelrechte politieke machtsfactor verworden. In het Westen is het sedert een halve eeuw een missionaris-project van rondreizende prekers uit Japan, Tibet, Sri Lanka, Thailand, Indonesië et cetera. Die prekers hebben ook in NL volgelingen gekregen. Tientallen zo niet honderd gecertificeerde (transmission!) volgelingen houden er in NL een missie-praktijk in enige vorm op na: zie de BD-rubriek ‘Agenda’. Allemaal zelfbenoemde weldoeners. Missionarissen, kortom.
Voor de dhamma is geen boeddhisme nodig. Shakyamuni heeft zoals velen voor en na hem iets ontdekt, ergens achter gekomen. Hij heeft het niet zelf uitgevonden. En net zoals dhamma-ontdekker Shakyamuni (lang geleden overleden) ben ik geen boeddhist. En net als dhamma-ontdekker Armando (paar dagen gelden overleden) ben ik geen armandoïst. En net als dhamma-ontdekker Hans van Dam (alive and kicking) ben in geen damnist. En net als dhamma-ontdekker Goff ben ik geen goffist.
Cole zegt
“Er zit niet meer en niet minder in dan elkaars blauwe plekken te respecteren en op verzoek te verzachten.
Let wel: op verzoek.”
hartelijk dank voor deze zin Goff !
Daishi zegt
Ik begrijp je beweegredenen om het boeddhisme te verlaten. In een aantal redenen kan ik mij ook in vinden.
Alleen niet je reden om nog stukjes te schrijven voor het BD. En ook niet je eindeloze discussies hier op het forum met boeddhistische teksten.
Als je er echt los van bent, waarom er nog over schrijven?
Ik proef wel rancune en terleurstelling in je stukjes.
G.J. Smeets zegt
“Ik begrijp […] niet je reden om nog stukjes te schrijven voor het BD.”
De reden is dezelfde als jouw reden (neem ik aan) om regelmatig in de BD-piste op te draven: plezier beleven aan uitwisseling van gedachten. De gedachte in het bovenstaande stukje is dat voor dhamma het boeddhisme niet nodig is. In de laatste alinea van het stukje wordt op die trom geroffeld. En als antwoord geef je je gedachte te kennen dat jij rancune & teleurstelling in mijn stukjes proeft. Tja.
Geertrudis zegt
leuk stukkie tekst dat van Goff
Godefridus prachtig
zelf hier Geertrudis
dus dan kom ik uit op Gett ook mooi
subjectief gesproken dan wel off course
Kaarin zegt
Opeens zit ik zomaar het armandoïsme te overwegen.