Het ging zo goed met de munya. Ik schrijf het bewust in enkelvoud, want een van de twee vogeltjes waar we een paar weken geleden al over schreven had het niet gered. ’s Avonds zag ze er al verzwakt uit, ’s morgens at ze nog wel, maar meteen daarna was het afgelopen. De overgebleven munya groeide voorspoedig en ontwikkelde zich tot een grappig vogeltje dat ons overal opzocht. Het kroop in het holletje dat mijn hand maakte als ik met de computermuis aan het werk was, of in Mieke’s hand als ze aan het lezen was. Het ging op het mes zitten waarmee Mieke de groente voor de schildpadden en de baardagame aan het snijden was. Het vloog van mijn schouder naar Mieke’s hoofd en terug en ging op de rug van Yindee zitten. Het was helemaal gewend aan ons en aan de dieren om ons heen en dat is haar fataal geworden. In een onbewaakt ogenblik heeft Tibbe het vogeltje gegrepen.
Diepe treurnis hier want als we dit of dat hadden gedaan, of zus of zo hadden gelaten, was het misschien niet gebeurd. Het laat maar weer eens zien dat we de rol van de natuur niet zo maar over kunnen nemen. Zo’n vogeltje groot brengen lukt nog wel, maar het leren te vluchten voor gevaar dat kunnen alleen de ouders. Aan de andere kant beseffen we ook wel dat de beestjes zonder de goede zorgen van Mieke sowieso kansloos waren geweest. We hopen maar dat het plezier dat we er zelf enkele weken van hebben gehad wederzijds was en dat de munya toch van zijn korte leventje heeft kunnen genieten.
Wie het ook niet makkelijk hebben zijn de rattenouders. Ze hadden een mooi, veilig nestje gemaakt in een verlaten myna-nest in de balken net onder het dak. Plotseling was er veel onrust. Een 2 meter lange ratsnake had wel zin in een jongerattensnack en kronkelde in de richting van het nest. Moeder rat vond dat een slecht plan en recht boven Mieke’s hoofd begon zich een gevecht af te spelen, waarbij de slang probeerde de rat te bijten terwijl de rat de aanval inzette op de staart van de slang. De ratsnake koos uiteindelijk het, ehhhh, hazenpad toen ie in de gaten had dat Mieke hem stond te fotograferen. Wat ons betreft had hij het nest leeg mogen eten. Zo leuk als we de munya’s vinden, zo graag zien we de ratten vertrekken. En de ratsnake is weliswaar indrukwekkend groot, maar ongevaarlijk.
De huis-tokeh blijkt inmiddels niet meer alleen te wonen. Rond etenstijd verschijnen er soms 3 koppen vanachter de kast. Omdat de tokehkinderen normaal gesproken het ouderlijk huis verlaten vermoeden we dat hij er een miniharempje van 2 vrouwtjes op nahoudt. Toen we een van de kasten van de muur schoven om eens goed schoon te kunnen maken, bleek waar dat toe leidt: er zat een complete kraamkamer tegen de achterwand geplakt. Even dachten we trouwens dat de tokeh er niet meer was, aangezien we hem al zowat een week niet hadden gezien, maar vandaag was hij er weer. Die beesten doen maar gewoon waar ze zin in hebben. En zo hoort het natuurlijk ook.
