Mijn boeddhistische leraar adviseerde haar studenten zoveel mogelijk naar het nieuws over lief en leed te kijken en te luisteren op radio en tv, mainstream en sociale media. En daarmee aan de slag te gaan in het kader: leven is lijden. Boeddhisme heeft middelen om daar mee om te gaan, zei ze.
Veel studenten aarzelden maar ik was als onderzoeksjournalist toch al gewend – hoe naar klinkt dat nu ik het zo opschrijf, om met dood en verdriet om te gaan.
Tot vanmorgen ik naar een extra lang Journaal keek over de aanval van Israël op Iran, beelden over vernietiging, het doden van mensen, de vernieling van gebouwen en infrastructuur. En de reactie van Iran daarop met drones en raketten op Israël.
Politici, wetenschappers, militairen en deskundigen gaven uitleg. Het had met gesprekken, diplomatie moeten worden opgelost, het wegnemen van de dreiging dat Iran bezig is met het ontwikkelen van kernraketten en Israël daarmee zal aanvallen. Het is te vroeg, niet verklaarbaar, wel verklaarbaar, zeiden ze.
Na een tijdje zette ik de tv uit: ik wilde niks meer horen ter verdediging van geweld, wij en zij, het doden van mensen, raketten die vernietigen. En de dag verder bleef het stil in de Kloosterbunker. Hoeveel ellendig nieuws kan een mens verwerken? Maar ik weet ook wel dat ik de komende dagen het nieuws over oorlog, uithongering en oorlogsleed zal blijven volgen. Ook al kan ik dat geestelijk niet meer een plaatsje geven.
Ik, dat niet van zichzelf bestaat, is eigenlijk niet belangrijk als zoveel mensen in de wereld lijden. De uitknop op de tv vermindert dat lijden niet. Het is een trucje om het leed buiten te sluiten. De donkerte in een bioscoop voordat de film begint. De uitknop kent geen solidariteit.
Moge iedereen gelukkig zijn, met name jij.
Vrede en alle goeds, zeggen de Franciscanen.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
Geef een reactie