Deze week keek ik in een opschrijfboekje, smal, leren kaft, kleine blaadjes. Ik gebruikte het toen ik als dagbladjournalist -politieverslaggever- moest interviewen en ik trefwoorden opschreef of af een toe een quote. Alle aandacht was voor de geïnterviewde en trefwoorden helpen daarbij.
Ik las: ‘Dit land moet ik zo spoedig mogelijk verlaten.’ Waarschijnlijk een suggestiekop voor boven een artikel.
Ik las: ‘Alex, doe mij een plezier en spreek de tussenkopjes niet uit. Moeder.’
Ik las: ‘Serieus blijven kijken!’
Ik las: ‘Hoe is het mogelijk. Vriendelijk blijven kijken.’
Ik las: ‘F. verzocht op bureau te komen, verhoord.’
Ik las: ‘Eten vanavond.’
Ik las: ‘Moordrecht moord.’
Ik las: ‘Spokie’.
Ik las nog veel meer, maar dat kan en mag ik niet delen. Sommige zaken neem je als politieverslaggever mee het graf in.
Moge iedereen gelukkig zijn, met name jij.
Vrede en alle goeds, zeggen de Franciscanen.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
