Een paar avonden geleden keek ik in Bar Laat naar het collectief de Niemanders. Eerder gaven ze muzikaal talent in gevangenissen een kans zich als zodanig te profileren en dat was succesvol. Gedetineerden kwamen geestelijk weer tot leven. Een probleem was dat de Niemanders geen opnameapparatuur de inrichtingen mee mocht binnenvoeren, de directies waren bang dat boodschappen de gevangenis zouden worden uitgesmokkeld. In de AZC’s mocht dat wel. Weet Faber hoeveel talent, niet alleen muzikaal in die centra aanwezig is? En buitengesloten wordt.
Tussen december 2022 en januari 2024 bezocht collectief De Niemanders (producer Rick Wiegerinck voegde zich bij het team) met een mobiele studio asielzoekerscentra in Nederland op zoek naar zangers, muzikanten en hun muziek en verhalen. De muzieksessies waren vooral gevuld met pure vreugde en de gesprekken waren zwaar, hopeloos, hoopvol, vrolijk en alles daartussenin.
Het collectief kwam in contact met creatieve individuen van over de hele wereld, die hen op hun beurt kennis lieten maken met nog meer kunstenaars, schrijvers en verhalenvertellers. Rocco, Wout en Rick beseften al snel dat ze meer moesten bieden dan ‘alleen’ het muziekalbum als platform, dus werd een geheel eigen Niemanders krant geboren en haakte journalist Christianne Alvarado aan voor een zesdelige podcast serie. Koersend op gevoel maakten ze een nieuw Niemanders album dat een oprechte samenwerking werd tussen de mensen die ze ontmoetten en henzelf. Een belangrijk verschil met de gevangenissen waar ze eerder op zoek gingen naar muzikaal talent was dat deze maal de zangers en muzikanten wel mochten worden opgenomen in een mobiele studio. Het album is daardoor een mengelmoes van vele zangers en talen en vertelt de verhalen van hun reizen, dromen, familie, vorige levens ‘thuis’ en hun huidige situatie als vluchteling.
Er staan songs op die zijn geïnspireerd op de verhalen die bewoners van AZC’s vertelden of op schreven, deze worden gezongen door Rocco, terwijl andere tracks voortkomen uit schrijfsessies met zangers Isma IP, Guy-El Mabiala, Q-Mars en Hamid Reza Behzadian en ook door hen worden gezongen. Het songmateriaal is een creatieve wonderstamppot van veelkleurige muziek die laveert tussen swingende afrobeat, high life, desert rock, rootsy psychedelica, maar ook de alternatieve rock waar Ostermann en Kemkens om bekend staan sijpelt er doorheen.
Je zou kunnen zeggen dat op een enkel lied na, elk nummer een film soundtrack is voor de tekst. Helaas drong de harde realiteit van de asielprocedures ook enkele van de bloeiende muzikale vriendschappen binnen. Door een negatief besluit van de IND was een van de geweldige zangers genoodzaakt Nederland te verlaten. Dit is slechts één voorbeeld van het gebrek aan controle over – en het zenuwslopende wachten op – een IND beslissing die helaas iedere persoon in een asielprocedure moet ervaren – zo lijkt het. Het asielproces kan jaren en jaren van onzekerheid en wachten of plotselinge deportatie met zich.
Een stem geven aan de ‘nobodies’, de verschoppelingen en mensen in moeilijke posities, dat is het doel van ‘De Niemanders’. Eerder maakte de band een album met gedetineerden in Nederlandse gevangenissen, nu werd in asielzoekerscentra gezocht naar muziek en verhalen. Het resultaat is een samenstelling van internationale artiesten die de Nederlandse podia plat speelt. Twee avonden geleden schoven bandleden Rocco Ostermann en Wout Kemkes in Bar Laat aan, samen met Collin, programmabegeleider bij het azc in Grave.
Moge iedereen gelukkig zijn, met name jij.
Vrede en alle goeds, zeggen de Franciscanen.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.