Tien jaar geleden werd ik door de gemeente met rustgeld gestuurd. Een column over de participatiesamenleving.
In NRC las ik een doorwrocht stuk over de invloed van kunstmatige intelligentie op de onderklasse. Die is immens. Eenvoudig werk zal op grote schaal verdwijnen. De lagere standen zullen het voelen.
Materieel hoor ik ook bij het nieuwe lompenproletariaat. Het aantal bijstandsgerechtigden explodeerde. Ik ben in goed gezelschap. Maar ik ken ook de schaamte onder armen en zieken. Het is tegenwoordig bon ton om te zeggen dat het allemaal je eigen schuld is. Succes is een keuze, en falen ook. Die mentaliteit.
Het ressentiment in de onderklasse is navenant.
De dienst maatschappelijke ondersteuning in mijn gemeente liet me in een gesprek weten dat mijn afstand tot de arbeidsmarkt te groot is om nog kans te maken op een baan. Met andere woorden: ik word op m’n 51ste afgeserveerd. Een vreemde gewaarwording. Ik had nog van alles willen doen. Mooie artikelen schrijven. Met mijn zoon naar Japan. Weer collega’s hebben.
Dat kan ik dus op m’n buik schrijven. Dus vul ik m’n tijd met het ondergaan van het leven. Iedere nieuwe dag trekt me er weer doorheen. Ik hoef het alleen maar te laten gebeuren. Ik ben geen nutteloos afval. Ik ben nog steeds in staat mensen een glimlach te ontlokken. Dat is ook een prestatie.
Ik had fijn bezoek. Maatschappelijk geslaagde mensen. Generatiegenoten, aan de top van hun loopbaan. Hun salarissen zijn navenant. Daar zit je dan, als deelnemer aan de schulddienstverlening. Ik zal ze nooit meer kunnen evenaren. Maar dat moet ik ook niet willen.
Ik bewandel m’n eigen levenspad. Deed ik ook al toen ik 25 jaar hard werkte als journalist en fraai verdiende. Ik ben nog steeds trots op die prestatie, ook gezien m’n bipolaire stoornis en verslavingsziekte. Ik deed mijn best, en ik duid het mezelf niet euvel dat ik door lichamelijke en psychische kwetsbaarheden de eindstreep niet haalde.
Ik bedoel de eindstreep van het pensioen. Vreemde gedachte: ik ben 51 en ben door de gemeente met rustgeld gestuurd. Ik ben geneigd dat decadent te vinden, maar zo zal het wel niet bedoeld zijn.
De kunstmatige intelligentie zal het aantal mensen in de bijstand dus laten exploderen. Het is een groep waar ze in Den Haag niet veel over praten, en meestal in opjuttende bewoordingen. Uit de koker: ga het werk maar doen wat de Polen en andere arbeidsmigranten nu doen. Maar hoe moet ik vanuit een tolstoel asperges steken? Moet ik me schamen voor mijn handicaps? Ben ik een profiteur?
Die vragen dringen zich op. En dan te bedenken dat ik Mark Rutte heb gestemd om de populisten buiten de regering te houden.
Geef een reactie